20: Bond

48 13 3
                                    

Chapter 20:Bond

_________________________________________

"San ka galing? Ang tagal mo Jasmine ah." Ice asked while drinking water.

I answered, "Ha? Eh ang dali ko nga," sabi ko sabay upo sa upuan. He smiled.

"Ngiti ngiti mo dyan?" tanong ko.

"Huh? wala naman..." he said while playing his food, smiling.

I nodded tsaka tumingin sa plato ko. Nawalan na ako ng gana. Medyo nawala na yung energy ko.

"Ice, punta na ako sa room ah? Ayaw mo sumama? Matutulog ako," sabi ko habang nakatingin sa mga taong dumadaan.

Halo- halong tao ang nakikita ko. May mga malulungkot, masaya, may problema pero pinagsa walang bahala, mga may magka-kaibigan, may mga matataas ang pangarap, pagod na, at lalo na maraming nagmamahal sa tama at kahit sa maling panahon. Hindi lahat ng tao totoo, hindi rin lahat mali, at higit sa lahat hindi dapat husgahan dahil lang sa kaanyuan.

My friends use to judge me when I was a kid, but I remained silent about dahil alam kong ang tinutukoy nila ay ang sarili nila. May kasabihan nga na "Judging a person does not define who they are, it defines who you are."

That's why I'm free. I'm not sure if makakapag isip ako ng mataas dahil sa mga gusto ko pero, I know I can achieve it. Ako to at para sakin lang naman din to, why not pursue it?

"Ah, sure. Tapusin ko lang to ha?" saad niya habang nakaturo sa pagkain. I nodded and made a double sided look at the table.

I smelled that familiar scent at diretso naman akong napaupo. It's Justin's scent. I looked around and found him sitting at the top of the stairs while holding a pink bag in his right hand and a cellphone at the left.

He used to do it that to me, noon.

I sighed.

What a shame is truly we're blind about everything. Minsan na nating hinanap ang taong nawala na. Sakit ng mga tao ang magdusa pag namatay o nawala na. Some of us have lived our entire lives under the impression that the love we've been searching for, was to be found first and foremost is ourselves, tayo lang.

I got my phone and scrolled through my lonesome account. Wala nga akong ka chat eh, maliban kay Autumn and the Group chat. Ow, by the way, group chat?

I opened my messenger and got shocked of what I saw. What the heck. Andami pala, some of my classmates added me too na hindi ko manlang na confirm.

I was going to push the confirm button when...

"Tara, matutulog nalang tayo sa Library. Hindi pa naman time eh babantayan kita," sambit ni yelo sabay tingin sakin.

"Ah, sige," sagot ko at tumayo na.

He nodded and gave me a confused look. "What?"

"May nakalimutan kaba?" tanong niya habang kinakamot ang batok. "Ah you know..." sabi niya habang sumesenyas sa baba. I looked at it and wala naman.

I gave him a puzzled look also, "Straight to the point Ice, what is it? Dali," I said as I laid my eyes on him and picked my things.

Dadagdagan ko pa sana yung tanong ng hinawakan niya yung kamay ko sabay hawak sa bag ko na medyo mabigat. Habang naglalakad nakatitig lang ako sa side profile niya. Ngayon ko lang napansin na may dimples pala siya, and it suits his beauty. Ang gwapo niyang tignan pag nakaside view.

𝗛𝗲𝗿 𝗘𝗻𝗱𝗹𝗲𝘀𝘀 𝗠𝘂𝘀𝗶𝗰: #1Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon