ARCA (ASKIDA)

13. Bölüm

Medya: Arda Karaca

Yazarınızdan

O gün genç adam çok heyecanlıydı. İlk defa kardeşiyle dışarı çıkıcaktı. Erkenden hazırlanmıştı. Kuzey abisinin bu kadar mutlu olduğunu görünce "Abi hayırdır neden bu kadar mutlusun?" diye sormadan edemedi. Poyraz "Bugün Ece beni buluşöak için bizim dağ evine çağırdı. Abi kardeş bir gün geçiricez." dedi. Kuzey abisinin mutluluğunu bozmamak için bir şey söylememişti. Ama Ece nin asla onlarla vakit geçirmek istemiyeceğini biliyordu.

Poyraz buluşma saatine bir saat kala evden çıkmıştı. Araba Ece için aldığı hediyelerle doluydu. Kardeşiyle sonunda birlikte vakit geçiricekti. Hızla dağ evine doğru giderken karşısına çıkan kamyonla frene basmıştı ama işe yaramamıştı. Kamypn üstüne doğru gelirken direksiyonu son anda sağa doğru kırınca ağaca çarpmıştı. Frenlerin neden çalışmadığını bilmiyordu. O sırada torpidonun üzerindeki notu görmüştü. Eline alıp okudu. Beyninden vurulmuşa dönmüştü. Notta "Abicim frenlerin tutmuyormuydu? Umarım başına bişey gelmemiştir." yazıyordu. Poyraz notu bir kenara fırlattı. Ağaca çarptığında kendisine bişey olmamıştı. Bu yüzden arabadan indi ve derin derin nefes almaya başladı. Ama bir türlü sakinleşemiyordu. Olduğu yere çöktü ve sırtını arabaya yasladı. Kafasını ellerinin arasına alıp kafasını önüne eğdi. "Nasıl inandım lan nasıl nasıl? Allah benim belamı versin. Nasıl güvendim lan nasıl?" sürekli kendibe kızıyordu. O kıza olan öfkesi ve nefreti bitmiyordu ve gün geçtikçe ona olan nefreti büyüyordu. Ama nasıl ona inandığını hala bilmiyordu. O gün kendine söz verdi. Asla birine güvenmicekti. Annesi, babası ve erkek kardeşleri hariç kimseye güvenmicekti. Oturduğu yerden zar zor kalktı ve telefondan Borayı aradı. "Alo Bora. Atıcağım konuma gelirmisin." dedi. Bora "Geliyorum abi." dedi ve kapattı. Çok geçmeden Bora gelmişti. Abisini perişan halde görünce hemen arabadan indi ve abisinin yanına gitti. "Abi ne oldu? Ne bu halin. Kazamı geçirdin." dedi. Poyraz "Önemli bişey değil. Hadi eve gidelim." dedi. Birlikte arabaya binip eve doğru yola koyuldular. Eve gelince Poyraz direk odasına çıktı. Kimseyi - özelliklede Eceyi- görmek istemiyordu. Ece ise onu camdan izlemişti eve girerken. Onu böyle perişan halde görünce odasında kahkahs starak gülöüştü. Sonra sevgilisi Savaşı arayıp herşeyi anlatmıştı. Savaşlada sırf abileriyle kavgalı olduğu için birlikte olmuştu. Ece sekiz yaşında çocukları değiştiren hemşireden öğrenmişti herşeyi. Bu yüzden üvey ailesine kötü davranıyordu. Babasıyla tek konuşması parayla ilgiliydi. Annesiylede sadece dışatı çıkacağı zaman haber vermek için konuşuyordu ve izin vermesede çıkıyordu. İkiziyle arası yıktu. Zaten Acar onu okula rezil ettiğinden beri konuşmuyordu.

Ecenin tek düşündüğü onlara kötülük yapmaktı. Aileyi dağıtmıştı. Ama aile Arca sayesinde tekrar toparlanıcaklardı.

Arca Kıraç

Sırt çantamı alıp aşağıya indim. Abim beni almaya gelmişti. Anneme, babama, Bora abime ve ikizime sarıldım. Babam çenemden öpüp "Ne olursa olsun beni arıyorsun tamammı bebeğim. Seni seviyorum. Dikkat et kendine." dedi. Annemde başımdan öpüp "Kendine dikkat et canım. Seni seviyorum." dedi. Bora abimde "Güzelim çok dikkatli ol. Tamammı." dedi. İkizimde yanaklatımdan öpüp "Seni seviyorum ikizim. Dikkatli ol." dedi. Hepsine bakıp "Merak etmeyin. Çok dikkatli olucam. Ve bende sizi seviyorum. Sizde dikkat edin kendinize." dedim ve abimle birlikte evden çıktık. Abim arabayı açınca hemen öne oturdum ve kemerimi taktım. Abim elimi tutup öptü. "Ben her zaman burdayım kardeşim. Hep yanında olucam. Bunu sakın unutma. Ve şu anda sakin duruyorsam sadece senin için. Yoksa bilirdim ben onlara yapıcağımı." dedi. "Abicim. Uğraşmaya bile değmezler. Ben zaten boş verdim onları. Artık takmıyorum." dedim. Abim gülümsedi ve arabayı çalıştırdı. İyiki vardı. İyiki benim abimdi.