ARCA (ASKIDA)

12. Bölüm

Acar Kıraç

Arca saatlerce göğsümde ağlamıştı. Sonra yorgun düşüp uyumuştu. Onu yatağına uzatıp üstünü örttüm. Başına minik bir öpücük kondurdum ve aşağıya indim. Hepsi salondalardı. Şu an onlara karşı o kadar sinirliydimki. "Nasıl bu kadar iğrençleşebildiniz? Nasıl bu kadar düştünüz? Bir kız canınızı yaktı diye intikamınızı kardeşnizden alıyorsunuz. Ben artık abilerimi tanıyamıyorum. Cem abi sen ilk önce kıza yakın davranıp sonra kalbini kırdın. Mutlumusun? Doğu abi sen bir kıza el kaldırdın ve canını yaktın. Poyraz abi zaten sana hiç bişey demiyorum. Kızın kolu hala mosmor. Daha ilk gün söyledi size. Birbirimize saygı duyalım dedi. Hadi her şeyi geçtim. Şu son yaptığınız gerçekten midemi bulandırıyor. Kaç saat ağladı haberiniz varmı. Yok tabi nerden olacakki. Eminim Poyraz abim hala kendi hayal dünyasındaki şeylere inanıyordur. Değilmi abi? "dedim son cümlemde ona bakarak. Aşırı sinirli görünüyordu. Umrumda değil." İleri gidiyorsun Acar. Karşında abin olduğunu unutma. "dedi. Sesli bir şekilde güldüm ve" Peki siz Arcaya laf ederken ya da el kaldırırken karşınızda bir kadın olduğunu hatırlamışmıydınız? "dedim. Hiç bir şey söylemediler." Noldu abiler. Sustunuz. Söylicek bir şeyiniz yok değilmi? Söylemeyin zaten. Bi işe yaramıyor çünkü. Söyledikşeriniz boş şeyler çünkü. Son bir şey söylicem. Arca sizi afdedenr kadar bende sizi affetmicem. Sonsuza dek sürse bile." dedim ve dışarı çıktım. Hava almam gerekiyordu. Belime sarılan bir çift kolla korkarak bana sarılan kişiye döndüm. Arcamdı." Teşekkürler ikizim. Beni savunduğun için çok teşekkür ederim. Abilerinle aran bozuldu benim yüzümden. Ama sen yinede beni korudun. İyiki varsın." dedi. Arkama döndüm ve yüzünü avuçladım. "Senin şu güzel kalbin varya hiç bişeye değişmem. Hem ben seni sırf ikizim olduğun için değil haklı olduğun için savundum. Sen haklısın. Onlar büyük bir hata yapıyorlar. Çok pişman olucaklar." dedim Arca "Ama o zaman çok geç olucak. Neyse boşverelim bunları. Hadi gel. Pastamızı yiyelim." dedi. Yanaklarından öptüm ve "Tamam ikizim." dedim. Birlikte mutfağa gittik. Arca pastayı hazırlarken bende içecekleri doldurdum. Sonra birlikte mutfak masasına geçtik. İkimizde sessiz sessiz pastamızı yiyorduk. Kafamı kaldırıp Arcaya bakınca koca bir kahkaha attım. Ağzı yüzü çikolsta olmuştu ve aşırı tatlı görünüyordu. O sırada mutfaktan içeri giren Bora abimde Arcayı görünce kahkaha attı. Arca ise kaşlarını çatıp "Ne gülüyorsunuz yaa." dedi. Bora abim Arcanın yanındaki sandalyeye oturdu ve "Bebeğim pastayı senmi yedin yoksa yüzünemi yedirdin?" deyince Arca "Hii. Yoksa her yerime bulaştırmışmıyım?" dedi. Şu an sanki benim ikizim değilde evin küçük kızı gibiydi. Bora abim ıslak mendil alıp Arcanın yüzünü temizledi. "Temizlendiniz hanım efendi." dedi. Arca Bora abime sarılıp "Teşekkür ederim yakışıklı abim." dedi. Konuşmak için boğazımı temizleyince ikiside bana döndü. "Abi sana bişey anlatmam gerekiyor." dedim. Bora abim "Anlat abicim." dedi.

            Her şeyi abime anlatmıştık. Sakin olmaya çalışıyordu Arca için. Tam o sırada annem ve babam geldiler. Bora abim "Arca, Acar yukarı çıkın siz" dedi sakin tutmaya çalıştığı sesiyle. Arca "Lütfen benim yüzümden kavga etmeyin." dedi. Bora abim Arcaya döndü ve "Senin yüzünden değil güzelim. Senin için." dedi. Arcanın elini tuttum ve yukarı çıktık. Benim odama girdim ve yatağa oturup Arcayı kucağıma çektim. Hemen göğsüme sokuldu. "Acarım benim yüzümden aranız bozulmaz dimi?" dedi. Saçlarını okşarken "Hayır bebeğim. Olmicak öyle bişey. Sen haklısın." dedim. Ama büyük ihtimalle Bora abim ve babam çok kızıcaktı. Umarım akılları başlarına gelir.

Bora Kıraç

           Duyduğum şeylerle kan beynime sıçramıştı. Annem ve babamada anlattım. Birlikte salona geçtik. Babam çok sinirli görünüyordu. Annemde hem çok üzgün hemde çok sinirliydi. Derin bir nefes aldım ve "Nasıl yaptınız böyle bir şeyi yaa. Nasıl bu kadar iğrençleşebildiniz. Her şeyden önce o bir kız. Böyle bir iftirayı hak edexek ne yaptı yaa." dedim. Babam "Sizi tanıyamıyorum artık çocuklar. O sizin kız kardeşiniz. O doğmadan önce ne kadar çok sevinmiştiniz hatırlıyormusunuz? Özelliklede Poyraz. Doğumhanenin önünde bir ileri bir geri yürüyordun. İki dakka oturmamıştın. Nasıl şimdi bu kadar kör olabildin?" dedi. Poyraz abim sinirle ayağa kalktı ve" Ne yapmamı bekliyordun baba? Canım kardeşim diyip sarılsamıydım. Ecenin yaptıklarını ne çabuk unuttunuz. Ben iki defa ölümden döndüm. Çocukluk arkadaşımla aram bozuldu. Kardeşlerimin başına gelmeyen kalmadı. Korkuyorum. Hala köpek gibi korkuyorum aynı şeyleri yaşamaktan. Ben istemiyormuyum sanıyorsunuz kardeşim olmasını. Ama korkuyorum tamammı? "dedi. Ağladığını fark etmiyordu. Abimin ilk kez ağladığını görüyordum. Herkes şaşkındı. Abim fark etmiş olacakki hızla yukarı çıktı. Bende daha fazla orda durmak istemediğim için Acarın odasına çıktım. Arcaya ihtiyacım vardı. Odaya girdiğimde sarılmış bir şeyler konuşuyorlardı. Yanlarına oturdum ve Arcayı kucağıma çektim. Bana sarıldı ve "Abi birazdan Arda abim gelicek. Bir hafta oun yanında kalmak istiyorum. Bir süre onları görmek istemiyorum. Abim işlerle Cihan babamın ilgileneceğini söyledi." dedi. Evden yzaklaşması iyi olurdu. "Tamam güzelim. Biraz kafa dinlemen gerekiyor zaten. Ama her istediğin zaman arayabilirsin beni." dedim. "Tamam abişim." dedi ve iyice göğsüme sokulup gözlerini kapattı. Bende saçlarının arasına minik bir öpücük kondurup saçlarını okşadım. Kokusu huzurdu meleğimin. Bu kokudan ayrı kalabileceğimi düşünemiyorum. Bu yüzden onu asla bırakmicam. Her şeyden koricam.

Selam dostlarım.

Nasılsınız?

Bölüm güzel olmuşmu?

Oy ve yorum atmayı unutmayın bebekler.

Hep söylediğim gibi sizi çok seviyorum. Yanaklarınızdan öpüyorum. ❤️ ❤️ ❤️ ❤️ ❤️ ❤️ ❤️ ❤️ ❤️ ❤️ ❤️