"Kim ulan o insanlar!" Diye bağıran babamla birlikte gizlendiģim duvara daha fazla yanaştım. Görüntüm ne kadar net olmasa da babamın şuan sinirle saçlarını çektiğini hayal edebiliyordum.
"Herkes ulan! Herkes! Görmüyor musun bakışlarını! Yolda geçerken Eyşan'a nasıl baktıklarını görmüyor musun?" Diyen Asaf amcamla birlikte kaşlarımı daha fazla çattım. Korkudan kalbim hızla atıyordu nefes almakta bile güçlük çekmeme rağmen zorlukla duvara yaslandım.
"Asaf, kelimelerine dikkat et! Benim kızım yanlış hiç bir şey yapmadı! Bu olayda suçlu varsa eğer o da sizsiniz! Insanlardan kaçacak olan benim kızım değil senin o şerefsiz oğlun olmalı!" Dedi bütün nefretini gün yüzüne çıkararak.
Asaf amca, mahçupça başını eğip kısık bir tonla "haklısın ama bir kez olsun düşün Ali, Eyşan ve Miraç'ın evlenmesiyle herkes susmuş olacak, belki bu sayede onlar birbirlerini severler.. tıpkı bizim gibi..." duyduğum isimle birlikte gözlerim kocaman açıldı, anında dolan gözlerimle birlikte etrafı bulanık görmeye başladım. Hızla ağzımı kapatıp sesimi bastırmaya çalıştım.
"Sevdik doğru... sonunda birbirimizi sevdik. Peki öncesi? Öncesinde neler yaşadık? Sen Zeynep'i, bende Rojin'i tüketirken neler yaşadılar? Çektiğimiz acıları göz ardı edip sonuca mi bakayım! Peki ya hiç birbirlerini sevmezseler! Ya hep birbirlerinden nefret ederlerse! O konuşanlar benim umrumda değil! Benim kızım sevmekle yanlış birşey yapmadı. Onu asla birseye zorlamam, kim ne demek istiyorsa desin, benim kızımın arkasında babası var! Duydun mu! Bir daha sakın bana böyle bir seçenekle gelme!" Deyip bana doğru geldiğinden gözlerimi sıkıca yumdum.
Yavaş yavaş geri adım giderken bir anda ismim kulaklarımda yankılandı "Eyşan'ım" hafifçe tebessüm edip gözlerimi açtım anında mavilerim onun kahvelerini yakaladığında tebessümüm yarım kaldı, gözlerinin çevresindeki siyah halkalar yutkunmamı zorlaştırdı. Dağılan saçlarını düzeltmek istedim ama ne ona doğru gidecek gücüm vardı ne de boynuna sarılıp ağlayacak cesaretim. Bunun yerine kaçmayı tercih ettim. Benden bağımsız geri giden ayaklarıma takıldı bakışları, tam konuşacakken hızla arkamı dönüp az önce geldiğim yolu koşar adım geri döndüm.
Herşey benim suçumdu...
Insanların hakkımızda konuşmasının tek suçlusu ben ve çocukça olan aşkımdı...
❤❤
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AFİTAP
Teen FictionElindeki ilacı daha fazla sıktı. Yavaş yavaş bilimcimin kapanmaya başladığını fark edebiliyordum. Işe yarayacakmış gibi üstümdeki elbisenin ilk iki düğmesini açıp hızla boynumu kavradım. Kıvranmamdan zevk alıyor gibiydi. Zorlukla ona baktığımda göz...
