Kesit

1K 70 24
                                    

"Kendimi o kadar aciz hissettim ki..." Acıyla ayaklarıma vurdum. Bir anda elimin tutulmasıyla hızla elimi çekip sinirle "hiç bir bok yapamadım! Araba patliycaktı ve benim elimden hiç birsey gelmedi!" Bütün acımı çıkarırcasına ayaklarıma vurdum.

"Oğlum yapma..." yanı başımda  ağlayan annemi bile görmezden geldim. Kimseyi görmek istemiyordum, kimseyle göz göze gelmek istemiyordum hele ki Eyşan... Eyşan'ı bile görmek istemiyordum.

"O adam yetişmeseydi  ne şimdi ben burda olabilirdim ne de Eyş..." düğümlenen boğazımla yutkunmaya çalıştım. Benim yüzümden ölebilirdi. Benim bu işe yaramaz bacaklarım yüzünden ölebilirdi..

Kafamı hızla olumsuz anlamda sallayıp babama baktım, kızarmış gözleriyle birlikte öylece karşımda duruyordu, tükenmişlikle "hep böyle mi olucak baba... Her başıma birsey geldiğinde birinin yardımına mı ihtiyacım olucak?" Birsey demeyip başını eğdiğinde, sinirden titreyen vücudumla birlikte hemen yanı başımda duran bardağı alıp tam atacakken göz göze geldiğim kahvelerle elim havada kaldı.

Kapının eşiğinde korkuyla bana bakıyordu, beni her gördüğünde gözleri mutluluktan parlasın diye elimden gelen herseyi yaptığım kadın bana korku dolu gözlerle bakıyordu. Bakışlarım elindeki serum direğine kaydı, ordanda sargılı başına, ya daha kötü olsaydı. Nasıl affedicektim kendimi? Tam bana doğru gelecekken hızla engel oldum, "beni yalnız bırakın!" Az önce hareket ettirdiği bedeni olduğu yerde kala kaldı.

"Oğlum..." sinirle gözlerimi sıkıca yumdum "Anne tekrar ettirme!" Dişlerimi bastırarak söylediklerimle birlikte kimse birsey demeyip odadan çıktığında son kez onun kahvelerine baktım. Gitmek istemiyordu bunu her halinden anlıyordum ama onunla konuşacak takatim yoktu..

Kapanan kapıyla birlikte uzanıp gözlerimi sıkıca yumdum. Dolan gözlerimle birlikte altımdaki  çarşafı sıktım. Bu kadar aciz doğacak ne yapmıştım ki?

Umarım bölümü beğenir ve bol bol yorum yapıp oy kullanırsınız..

Seviliyorsunuz ♡♡

AFİTAPHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin