AFİTAP

12. bölüm

Miraç

Her yeri kaplayan dumanla birlikte zorlukla öksürdüm, yavaş yavaş kapanan bilincime engel olmaya çalışarak son gücümü de kullanıp ayaklarımı çıkarmaya çalıştım, benimle sonunda çıkan ayağımla derim nefes alıp bana korkuyla bakan adama baktım, "çıkmama yardım et." Ikiletmeden hızla başını sallayıp kollarımdan tutup beni çektiğinde artık bulanıklaşan görüntüyle birlikte en son hissettiğim soğuk zemindi...

Etrafta gelen cihaz sesleriyle birlikte zorlukla yutkundum, gözlerimi açmaya dahi mecalim yoktu. Bir süre öylece etrafın sesini dinledim, hafif hafif gelen iç çekişlerle birlikte kaşlarımı çattım.  Elimin üstündeki temasla birlikte yanımdaki kişinin kim olduğunu tam anlayamasam da Eyşan olmasını umdum.

"Çok korktum..." oydu, gözlerimi açmadım sadece bekledim...

"Gözlerimi açtığımda seni göremeyince çok korktum. Hele ki o bizi getiren adamın olayları anlatmasıyla birlikte şu göğsüm korkuyla bir kuş gibi çırpındı. Be-ben sana çok alışmışım Miraç, kendime değilde sana bir şey olucak diye çok korktum.." kulaklarıma işleyen cümlelerle birlikte sol yanımın heyecanla daha hızlı attığını hissettim, bu kadının tek kelimesi Bile aciz gönlümün daha hızlı atmasına neden oluyor, daha fazla dayanamayıp gözlerimi açtığımda bana değilde birleşmiş olana ellerimize baktığını farkettim.

Hafifçe tebessüm edip elini daha sıkı kavradığımda gözlerinin kocaman açıldığına şahit oldum, yavaş yavaş kızaran yanaklarıyla birlikte kocaman gülümsedim, bilincimin kapalı olduğunu düşünüyordu. İnatla bana bakmamasıyla birlikte elini kaldırıp dudaklarıma bastırdım, sonunda müptelası olduğum kahveleri bana baktığında heyecanla "bende çok korktum güzelim..." Dediğimde Dudaklarını ıslatıp "b-ben hala uyuyorsun sanmıştım..." fısıltıyla  söyledikleriyle birlikte tebessüm edip "daha yeni uyandım." Bir şey demeyip tekrardan bakışlarını kaçırdı.

Yüzüne gelen saçını kulağının arkasına koyduğumda titrediğini hissettim, heyecanlanmış mıydı? Artık o da benim gibi her dokunduğum da heyecanlanıyor muydu? Bu düşünce ister istemez mutlu olmama neden oldu, yanağını okşadım  hafifçe, bakışlarım sargılı alnına kaydı, hafifçe dokundum "acıyor mu?" Sorumla birlikte tekrardan bana bakıp tebessüm etti "artık acımıyor." Ulan bu kadına ne olmuştu? Benimle doğru düzgün konuşmayan kadın simdi resmen bensiz yapamadığını söylüyordu, yoksa hala uyuyor muydum? Kaşlarımı çatıp  sitemle "rüya mı bu?" Anlamayarak bana baktığında oflayip etrafıma baktım, hala hastanedeydim buraya kadar hersey normal tek sorun bu hatunun kelimeleriydi, bir anda kolumdaki sızıyla yüzümü buruşturup baktığımda Eyşan elimi bırakıp sinirle "rüya mı!" Sitemiyle birlikte kocaman gülümseyip ensesinden tutup kendime yaklaştırdım, gözlerini kocaman açıp çekilmeye çalışsada izin vermeyip alayla "rüya mı değil mi anlayalım!" Konuşmasına izin vermeden dudaklarımızı birleştirdim. Az bir mesafeyle geri çekilip saçlarını okşadım, kızarmış yanaklarıyla gözlerimin içine bakıyordu, bu hali onu hiç bırakmamam için bir nedenmiş gibi sıkıca sarıldım.

Doktorun elindeki kağıda bakarken kaşlarını çatmasıyla birlikte gözlerimi devirip hafif açık pencereye çevirdim başımı, ne diyeceğini çok iyi biliyordum zaten.

"Bir sorun mu var?" Eyşan'ın korku dolu sesiyle birlikte yutkunup ondan tarafa döndüm, sıkıntıyla "dışarıda beklesen olur mu?" Kabul etmeyeceğini bile bile sorduğum soruyla kaşlarını hızla çatıp "hayır burda durucam!" Deyip başını doktordan tarafa çevirdi, farkında olmadan elimin altındaki çarşafı sıktığımı farkedince zorlukla tebessüm edip doktora döndüm ama gözlerindeki umutsuzluğu görebiliyordum, konuşmasa dahi anlamıştım neden burda olduğunu.

"Bütün kontrollerinizi yaptık, sadece hissedemediğinizden dolayı sağ ayak kemiğiniz sıkıştığı için hafif bir kırılma var onun dışında herhangi bir sorun göremedik." Deyip boynundaki kravatı gevşetti, alayla güldüm zaten hissetmediğiniz ne kadar basit bir kelimeydi. Devamının olduğunu hissettiğimde başımı sallayıp "tamamdır doktor!" Deyip kapıyı işaret ettim, fazlasına ihtiyacım yoktu hele ki yanımda korkuyla bizi izleyen Eyşan varken...