Οι μήνες περνούσαν σαν νερό, ούτε κατάλαβα το πότε έφυγε ο Χειμώνας και έφτασε κιόλας ο τελευταίος μήνας της Άνοιξης. Στην αρχή ήταν δύσκολα χωρίς τον Φίλιππο εδώ, αλλά με τον καιρό άρχισα να συνηθίζω. Όσο μπορούσα να συνηθίσω δηλαδή στην ιδέα της απόστασης...
Το καλό βέβαια είναι ότι μέσω της απόστασης καταλαβαίναμε τις αντοχές και τα όριά μας. Η εμπιστοσύνη λεπτό προς λεπτό μεγάλωνε και όλες οι αμφιβολίες που είχα στην αρχή όσον αφορά στα χιλιόμετρα ξεθώριαζαν. Ένιωθα ότι δενόμασταν όλο και περισσότερο, πως μάθαινα όλα του τα κουμπιά και ας μην ήταν δίπλα μου.
Και τον αγαπούσα τόσο πολύ τον Φίλιππο, θα μπορούσα να κάνω πάρα πολλά πράγματα για να είναι καλά ακόμη και αν κάποια στιγμή, για τον οποιοδήποτε λόγο, χωρίζαμε. Άσχετα που εγώ έκανα όνειρα για γάμους και ζούσα χωρίς δεύτερες σκέψεις στο ροζ μου συννεφάκι.
Αύριο είχα τα γενέθλιά μου, ούτε και εγώ η ίδια δεν πίστευα ότι γινόμουν 20.
Κοιτούσα παλιές φωτογραφίες από το πρώτο έτος και φαινόταν πολύ μακριά, μετά το τέλος του Καλοκαιριού θα έμπαινα κιόλας στο τρίτο και δεν μπορούσα να πιστέψω για πότε πέρασε τόσος καιρός. Σαν χθες θυμάμαι που γράφτηκα στην σχολή, την ξινή τύπισσα στην γραμματεία ακόμη θέλω να την ξεμαλλιάσω.
Γενικά με τα γενέθλιά μου στον ορίζοντα, μια μικρή κατάθλιψη μπορώ να πω ότι την βίωνα.
Η ώρα στο ρολόι του τοίχου έδειχνε λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα όταν το κουδούνι χτύπησε βγάζοντάς με από το τσουβάλι της νοσταλγίας.
Δεν ήταν το θυροτηλέφωνο, ήταν από επάνω. Παραξενευμένη, νομίζοντας ότι τα παιδιά θα μου ετοιμάζουν καμιά τούρτα έκπληξη, άφησα το κινητό στην άκρη και σηκώθηκα να ανοίξω. Το κουδούνι χτύπησε ξανά και εγώ άνοιξα την πόρτα σαν αφελής χωρίς καν να κοιτάξω από το ματάκι. Στο θέαμα έμεινα με γουρλωμένα μάτια.
Ο Φίλιππος. Με σάρκα και οστά μπροστά μου. Να κρατάει μία στρογγυλή, λαχταριστή τούρτα με είκοσι μικροσκοπικά κεράκια αναμμένα.
Έβαλα τα χέρια μπροστά από το στόμα μου ενώ έμεινα έκπληκτη να τον κοιτάζω. Δεν το πιστεύω ότι άφησε ολόκληρη Σουηδία για να μου κάνει έκπληξη για τα γενέθλια. Αυτόματα, αν και η συγκίνηση δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο, αισθάνθηκα τα μάτια μου υγρά.
Εγώ να βουρκώνω;!
Ήθελα να πετάξω την τούρτα και να πηδήσω πάνω του, να τον αρχίσω στα φιλιά και να μην τον αφήνω να πάρει ανάσα τον καημένο.
DU LIEST GERADE
F*ck buddies
Romantik- Λοιπόν;! ρώτησα με σταυρωμένα χέρια. - Είσαι σίγουρη ρε Αννούλα; ήρθε και στάθηκε απέναντί μου. - Πόσες φορές ακόμη πρέπει να στο πω για να σιγουρευτείς ότι είμαι έτοιμη; απάντησα ξεφυσώντας. - Υποσχέσου ότι δεν θα με ερωτευτείς μετά απ' αυ...
