F*ck buddies

43. Μέλια

"Δεν μπορώ άλλο" ο Στέφανος κλαψούρισε ενώ έπεσε στην καρέκλα. "Ρε γαμώτο Άννα, πάρε να της πει κάτι και εσύ" συνέχισε.

Έριξα τα μακαρόνια από την κατσαρόλα στο μπλε σουρωτήρι και ξεφύσησα απελπισμένη. Ε βρε κόλλημα που το είχε φάει ο άνθρωπος με την κοπέλα. Η γκρίνια του έφτανε ταβάνι πλέον.

"Στέφανε, δεν θα την πάρω τηλέφωνο! Της έχω μιλήσει ήδη πέντε φορές για εσένα και η κοπέλα δεν σε θέλει άλλο. Ας μην έκανες μαλακίες. Τέλος" απάντησα σκληρά.

Δεν ήθελα να μιλάω έτσι, αλλά έπρεπε να προχωρήσει εφόσον η Αλεξία δεν ήθελε ούτε να τον βλέπει. Και είχε δίκιο η κοπέλα, δεν ήταν και λίγο αυτό που της έκανε ο φίλος μου. Μπορούσα έστω να αναγνωρίσω ότι προσπαθούσε να ωριμάστε οπότε δεν είχα λόγο να τον κράζω άλλο.

Άρπαξα το κουτί με τα μπαχαρικά από το ντουλάπι δεξιά και έριξα στα βρασμένα μακαρόνια. Πρόσθεσα ελάχιστο λάδι και ξεφύσησα όταν ο Στέφανος έριξε τον καπνό από το τσιγάρο του επίτηδες κατά πάνω μου. Τον κοίταξα συνοφρυωμένη.

"Α δηλαδή εγώ δεν δικαιούμαι να κάνω μια μαλακία στην σχέση μου ενώ είμαι μόλις 18".

"Όχι ρε Στέφανε. Το να παρατήσεις την Αλεξία, που υποτίθεται κιόλας ότι έλιωνες για εκείνη, για να πας με έναν άκυρο Βρετανό που γνώρισες στις διακοπές δεν είναι απλώς μία μαλακία. Είναι ασυγχώρητο και είναι δικαίωμά της να μην σε θέλει πίσω. Σταμάτα να την ζαλίζεις, τέλος" αντιγύρισα.

"Ενώ το να χωρίζεις τον Φίλιππο, που υποτίθεται ότι έκοβες φλέβες, επειδή μετακόμισε στην Σουηδία είναι τέρμα φυσιολογικό και δείγμα μεγάλου έρωτα" είπε πίσω και τράβηξε άλλη μία τζούρα από το τσιγάρο του.

Άρχισε να περπατά πάνω κάτω στην μικρή κουζίνα του σπιτιού του και να ξεφυσά ξανά και ξανά. Θα του γύριζα άνετα τα μακαρόνια στο κεφάλι, αλλά όποτε πληγωνόταν πετούσε μαλακίες που δεν σκεφτόταν εκείνη την ώρα. Τόσους μήνες παρέας είχα μάθει να ψυχολογώ τους φίλους μου πολύ καλά.

Και ο Στέφανος δεν ήταν και ο πιο ψυχολογικά ισορροπημένος άνθρωπος.

"Με τον Φίλιππο τα ξαναβρήκαμε και αυτό που έκανα τότε δεν συγκρίνεται με το δικό σου λάθος. Και σταμάτα να μπλέκεις τα γκομενικά μας".

Του έκανα νόημα να δώσει τις ντομάτες από το ψυγείο και εκείνος με κοίταξε εκνευρισμένος, αλλά τελικά με άκουσε. Άνοιξα την βρύση και έριξα νερό για να τις ξεπλύνω. Ανυπομονούσα επιτέλους να φτιάξουμε γρήγορα την κόκκινη σάλτσα και να φάμε καμιά ώρα, είχε πάει τρεις και στις έξι είχαμε εργαστήριο Ανατομίας.