F*ck buddies

39. Αφίξεις

Πήρα την βαλίτσα μου και προσπάθησα να προσανατολιστώ στον χώρο και να βρω όσο το συντομότερο την έξοδο. Στο αεροδρόμιο της Σουηδίας υπήρχαν παντού Χριστουγεννιάτικοι στολισμοί, ο κόσμος τραβούσε τις αποσκευές του και κατευθυνόταν προς τα έξω για να σμίξει με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Υποθέτω.

Ύψωσα τα μάτια μου για να δω τι έγραφαν οι ταμπέλες με τις οδηγίες και τελικά βρήκα πιο γρήγορα άκρη απ' ό,τι νόμιζα. Βγήκα έξω με έναν πρωτόγνωρο κόμπο στο στήθος να με δοκιμάζει. Χρειάστηκαν μόνο δύο τρεις ματιές τριγύρω μέχρι να αντικρίσω τον Φίλιππο λίγο μακρύτερα.

Δεν μπορούσα να χωνέψω ότι ήταν Δεκέμβρης και είχαμε να βρεθούμε από τον Αύγουστο. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Τον έβλεπα να στέκεται λίγο πιο πέρα, ανάμεσα σε πλήθος κόσμου, περιμένοντάς με και η καρδιά μου θαρρείς ότι έτρεξε χιλιόμετρα στην θέση της. Πώς γινόταν να είναι τόσο αθώα όμορφος;

Είχα ξεχάσει πως φαινόταν από κοντά οι καστανόξανθες τούφες στο κεφάλι του, το απαλό και λευκό του δέρμα... Οι κινήσεις του, τα ρούχα του. Παρατήρησα ότι ήταν ντυμένος με ένα μαύρο χοντρό μπουφάν, το οποίο δεν είχα ξαναδεί. Μπορεί να ήταν καινούριο. Από κάτω φορούσε ένα σκούρο μπλε φούτερ και ένα κλασικό τζιν, όχι τόσο κολλητό πάνω στα μακριά του πόδια.

Πήρα μία ανάσα, το άγχος μου αυξανόταν λεπτό προς λεπτό. Θα τον άγγιζα όπου να 'ναι.

Σκεφτόμουν εκείνο το αναθεματισμένο τηλεφωνικό σεξ πριν από τρεις εβδομάδες και με έπιασε ταχυπαλμία όσο επανέφερα στην μνήμη μου τον Μενέλαο. Μπορεί να μην είχαμε αναφέρει το παραμικρό για σχέσεις, μα το πράγμα προς τα εκεί πήγαινε... Για κανέναν λόγο δεν σκόπευα να ρίξω πάλι μία και να τα γκρεμίσω όλα όπως τότε με τον Μάνο.

Τα μελιά μάτια του Φίλιππου ενώθηκαν με τα δικά μου ακριβώς την στιγμή που αποφάσισα να περπατήσω.

Σαν αυτά τα χαζά εφηβικά ρομάντζα, πέταξα κάτω την βαλίτσα στο πάτωμα και βρέθηκα στην αγκαλιά του με τυλιγμένα τα πόδια μου γύρω από την μέση του. Εκείνος με κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά του, ένιωσα ένα περίεργο συναίσθημα να με κατακλύζει. Σα να κουμπώσαμε, σα να πάγωσαμε σε αυτή την στιγμή για αρκετή ώρα.

  "Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου έλειψες" ψιθύρισε ξέπνοα. Αυτός ο ψίθυρος, αυτή η φωνή...

Έχωσα το κεφάλι μου στον λαιμό του και έκλεισα τα μάτια μου εισπνέοντας όση περισσότερη μυρωδιά Φίλιππου Πολίτη μπορούσα. Μύριζε υπέροχα ο άτιμος. Παραπάνω από υπέροχα για να είμαι ειλικρινής!