F*ck buddies

3. Το ξέρει ο Παύλος;

"Εεε, εεε! Προσέξτε ρε μαλακιστήρια" ο Στέφανος αναφώνησε με τσιριχτή φωνή.

Η Μίνα και εγώ σταματήσαμε αυτόματα αυτό που κάναμε μόνο για να γυρίσουμε και να τον κοιτάξουμε σχεδόν έντρομες. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ξεσπάσαμε σε γέλια, αλλά ο αγχωμένος φίλος μας δεν είχε την ίδια αντίδραση με εμάς. Παρέμεινε σοβαρός ενώ τράβηξε το απορρυπαντικό πιάτων από τα χέρια μου χωρίς προειδοποίηση.

Πολύ ωραία πήγαινε η εργασία της βιολογίας. Είχαμε χαλάσει ως τώρα τέσσερις μπανάνες και αν πήγαινε κάτι στραβά και με τούτη, δεν είχαμε άλλες για να συνεχίσουμε το πείραμα. Γι' αυτό κιόλας ο Στέφανος είχε φρικάρει. Με την Μίνα το είχαμε δει περισσότερο ως παιχνίδι. Δεν παίζαμε με την φωτιά, μία απλή απομόνωση DNA από μπανάνα ήταν.

  "Ρε Στεφ, γιατί φρικάρεις έτσι τώρα;" ρώτησε η φίλη μου ήρεμα και εγώ, με την σειρά μου, απέσπασα το ποτήρι από τον Στέφανο.

  "Επειδή προσπαθούμε δέκα ώρες για το πιο απλό πράγμα. Και πεινάω. Και σταματήστε να τρώτε τις μπανάνες".

Το ξέσπασμα του Στέφανου, διέκοψε το κουδούνι. Όλοι τιναχτήκαμε σαν ελατήρια και αφήσαμε τα πράγματα όπως ήταν βγαίνοντας γρήγορα στον διάδρομο. Ο ένας έπεσε πάνω στον άλλο.

  "Επιτέλους" αναφώνησε η Μίνα σχεδόν χοροπηδώντας από χαρά.

  "Φαίιι" συμπλήρωσα με πλατύ χαμόγελο.

Ο Στέφανος πάτησε το κουμπί στο θυροτηλέφωνο και άνοιξε την πόρτα όσο η Μίνα και εγώ χαζολογούσαμε για τον Μάνο. Ο Μάνος ήταν ένας Δαπίτης, στο τέταρτο έτος, ο οποίος έψηνε να μας χώσει στην παράταξη ανοίγοντας τα φτερά του προς την φίλη μου περισσότερο παρά σε εμένα. Και την Μίνα δεν την χάλαγε και πολύ, ο Μάνος ήταν του γούστου της όπως έλεγε.

  "Αννούλααα;" ακούστηκε από τον διάδρομο της πολυκατοικίας. Μία γνώριμη φωνή, αρκετά γνώριμη.

Τα παιδιά με κοίταξαν με την ίδια έκφραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

  "Δεν ήξερα ότι έχετε τόσο οικεία σχέση με τον ντελιβερά" ο Στέφανος μουρμούρισε αστεία και εγώ μαγκώθηκα, αλλά δε μπόρεσα από το να γελάσω.

  "Σκάστε! Ο Φίλιππος είναι" προσπάθησα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Τι θέλει εδώ αυτός;

Άρχισα να φτιάχνω σενάρια στο μυαλό μου για το τι γύρευε πάλι εδώ. Όσο χώθηκα ανάμεσα από τα παιδιά για να βγω μπροστά, τους άκουγα να σιγοψιθυρίζουν διάφορα. Δεν είχαν γνωρίσει τον Φίλιππο, αλλά τους είχα πει μερικά σκόρπια πράγματα. Όχι τίποτα λεπτομέρειες, μόνο ότι παλιά ήμουν τσιμπημένη μαζί του και πως τώρα με έπαιρνε μερικές φορές στη σχολή με το αμάξι.