F*ck buddies

12. Πίσω στο σπίτι

Η μαμά όρμηξε πάνω μου κόβωντάς μου την ανάσα από το πόσο σφιχτά με έκλεισε στην ζεστή της αγκαλιά. Την έσφιξα με όλη μου τη δύναμη με το χαμόγελό μου να φτάνει ως τα αυτιά... Πόσο μου είχε λείψει αυτή η θαλπωρή ούτε εγώ η ίδια δεν μπορούσα να περιγράψω. Έμεινα εκεί κολλημένη για αρκετή ώρα, μέχρι να εισπράξω όλη την αγάπη της μαμάς μου.

  "Αχ παιδάκια μου γλυκά, επιτέλους. Μου λείψατε!" αναφώνησε συγκινημένη.

Τώρα ήταν σειρά του Παύλου να του κοπεί η ανάσα από την αποπνικτική αγκαλιά της μάνας μας ενώ εγώ έτρεξα και πήδηξα πάνω στον μπαμπά λες και είχα να τον δω αιώνες. Γενικά η κατάσταση που επικρατούσε αυτή τη στιγμή σπίτι ήταν τραγελαφική με την πιο κόσμια έννοια της λέξης.

  "Ντάξει ρε μάνα" ο αδερφός μου τραβήχτηκε γελώντας. "Δεν ήμασταν και στον πόλεμο, χαλάρωνε".

  "Δεν ήσασταν στον πόλεμο, αλλά αδύνατα μου γυρίσατε και τα δύο" γκρίνιαξε εκείνη. Κλασικό παράπονο. "Δεν τρώτε βρε; Μόνο τσιγάρα και καφέδες είστε;" κοίταξε κυρίως τον Παύλο.

Ο πατέρας μου φρίκαρε. "Δεν πιστεύω να δοκίμασες τίποτα περίεργο εσύ μικρή!" με "μάλωσε" ενώ με άφησε να πατήσω στο πάτωμα απελευθερώνοντάς με από την αγκαλιά του.

  "Όχι βρε μπαμπάκα μου" πετάρισα τα μάτια μου. Όντως δεν είχα δοκιμάσει ούτε τσιγάρο. Όχι τίποτα άλλο, μα με ενοχλούσε υπερβολικά πολύ ο καπνός.

Τα υπόλοιπα ειπώθηκαν στο μεσημεριανό.

Ήρθαν οι κλασικές συζητήσεις για το πως τα πάμε με τα μαθήματα, πώς μου φαίνεται η Αθήνα, αν συνήθισα... Και ακολούθησαν ιστορίες από μεριάς μου για ευτράπελα καθηγητών, για τους νέου μου φίλους και για τα εργαστήρια της ιατρικής. Ο Παύλος είχε κάνει ακριβώς την ίδια συζήτηση μερικά χρόνια πίσω, τότε που εγώ ακόμη πήγαινα γυμνάσιο και δεν είχα ιδέα τι εστί φοιτητική ζωή.

Δεν ξέρω πως, αλλά οι μέρες στα Γιαννιτσά έφευγαν σαν νερό. Ίσως επειδή ήταν όλες γεμάτες με πράγματα και ποτέ δεν βαριόμουν.

Με τη Ναταλία κάναμε σαν τρελές στη μέση του δρόμου με το που βρεθήκαμε πρώτη φορά μετά από τόσους μήνες χώρια, περνούσαμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας παρέα μαζί με τους υπόλοιπους φίλους μας. Κάθε φορά είχαμε να μοιραστούμε όλο και παραπάνω ιστορίες από τις πόλεις όπου σπουδάζαμε οπότε ήταν σα να μην είχαμε χάσει ούτε στιγμή η μία από την φοιτητική ζωή της άλλης.