F*ck buddies

2. Ρουτίνα

Κόντευε να περάσει ένας ολόκληρος μήνας από την εγγραφή μου στο Καποδιστριακό και η αλήθεια είναι πως ούτε κατάλαβα πότε πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός. Με την υποστήριξη του αδερφού μου και του καλύτερού του φίλου, σε ό,τι και αν χρειαζόμουν, ένιωθα μία σιγουριά που έκανε τον χρόνο να τρέχει σαν νερό.

Ήταν Δευτέρα και είχα πρωί πρωί εργαστήριο βιολογίας. Μία φορά την εβδομάδα μέχρι τα Χριστούγεννα θα έπρεπε να πιέζω τον εαυτό μου να ξυπνάει από τα χαράματα γι' αυτό το εργαστήριο. Η καθηγήτρια είχε όρεξη να μας παιδεύει και να μας ψαρώνει για τα καλά με το αυστηρό της βλέμμα. Βλέπεις, το μεταπτυχιακό στο Harvard αυτά κάνει.

Βέβαια το θέμα είναι ότι χθες βράδυ άργησα να κοιμηθώ και τώρα δε βλέπω μπροστά μου από τη νύστα. Η παρέα του Στέφανου και της Μίνας σε συνδυασμό με την χαλαρή μουσική και το καλό κρασί ήταν υπεύθυνα για την χθεσινή μου ανευθυνότητα.

Μόλις είχε μπει ο Οκτώβρης και οι ζεστές μέρες δεν είχαν εγκαταλείψει ακόμη. Μπορεί τα βράδια να έκανε λίγη ψύχρα, ως σωστά μέσα φθινοπώρου, όμως σε όλα τα μαγαζιά της πόλης μπορούσες να καθίσεις έξω χωρίς να νιώθεις ότι ξεπαγιάζεις από το κρύο. Ως τίμια κρυουλιάρα, έφευγα από το σπίτι πάντα με μία διαφορετική ζακέτα και ο Στέφανος κάθε φορά που βρισκόμασταν, γελούσε.

Με τον Στέφανο κάναμε παρέα εδώ και δύο εβδομάδες σχεδόν κάθε μέρα, ίσως και λίγο παραπάνω. Έτυχε να καθίσουμε δίπλα δίπλα στο μικροσκόπιο την ώρα της ιστολογίας και πιάσαμε κουβέντα. Δεν ξέρω πως έγινε αυτό, αλλά ένιωσα άνετα από την πρώτη στιγμή μαζί του. Το ίδιο μού εξομολογήθηκε και ο ίδιος σε μία μάζωξή μας.

Με την Μίνα, τα πράγματα δεν ήταν και πολύ διαφορετικά. Γνωρίστηκα μαζί της μέσω του Στέφανου και κολλήσαμε όλοι μαζί ως τριάδα. Περνούσα καλά μαζί τους και όσες ώρες και αν αράζαμε παρέα δεν βαριόμουν ποτέ.

Η κόρνα που χτύπησε απότομα έκανε τις σκέψεις μου να διαλυθούν. Κούνησα το κεφάλι μου μπερδεμένη και μπροστά μου είδα τον Φίλιππο στην θέση του οδηγού μίας λευκής BMW. Ναι, ήταν από τους τυχερούς που είχαν αυτοκίνητο και δεν χρειαζόταν να παίρνουν τη συγκοινωνία ξημερώματα για να φτάσουν στην ώρα τους στον προορισμό τους.

Μου έκανε νόημα να μπω μέσα και εγώ έτρεξα χωρίς να χάσω λεπτό.

Όχι. Ο Φίλιππος δεν είχε γίνει ο προσωπικός μου ταξιτζής, απλά τύχαινε να έχει την ίδια ώρα με εμένα παθολογία οπότε πρότεινε να ανεβαίνουμε μαζί στο πανεπιστήμιο κάθε Τρίτη και φυσικά δέχτηκα.