F*ck buddies

25. Το επόμενο πρωί

Έπεσα πίσω στο κρεβάτι και ο Φίλιππος από πάνω μου. Με το χέρι του ανασήκωσε τον μηρό μου ενώ τα χείλη του εξερευνούσαν, από την ώρα που μπήκαμε σπίτι του, τα δικά μου. Παρόλο που αυτό το φιλί ξεκίνησε έντονο τώρα είχε καταλήξει αργό και χαλαρό με τον πιο ωραίο τρόπο. Δεν υπήρχε περίπτωση να βαρεθώ ποτέ το πως με άγγιζε και με φιλούσε και έκανε την ασφάλεια να φτάνει στα ύψη της.

"Μου έλειψες" ψιθύρισα χωρίς να το σκεφτώ.

Μόλις άκουσε αυτό που είπα, απομακρύνθηκε λιγάκι και το αυτάρεσκο χαμόγελο κατέφτασε. Το ήξερα. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει κάτι να πέσει κάτω ασχολίαστο.

"Ε λογικό τόσους μήνες με τον ξενέρωτο στο κρεβάτι σου" σχολίασε πικρόχολα και γέλασα ελαφρά. Τι ηλίθιος. Ο καλύτερος ηλίθιος.

Είχαμε περάσει ώρες σε εκείνον τον λόφο να συζητάμε τα δικά μας χωρίς να καταλήξουμε κάπου τελικά. Ήμασταν ο Φίλιππος και εγώ. Νομίζω πως κανείς από τους δύο δεν ήξερε που βαδίζει ακριβώς η όλη ιστορία. Απλώς... Πέσαμε στο στρώμα και συνεχίσαμε τα φιλιά και τα χάδια.

"Έλα να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο" κορόιδεψε προτού κολλήσει το σώμα του πάλι πάνω μου και με φιλήσει.

Με ένα απλό χαμόγελο ανταποκρίθηκα σε δευτερόλεπτα.

Ούτε και γω ξέρω πόση ώρα καθόμασταν ξάπλα στο κρεβάτι του Φίλιππου και μοιραζόμασταν φιλιά και αγγίγματα. Τα χέρια του πάνω μου ήταν το καλύτερο πράγμα που συνέβαινε σήμερα, τα χείλη του στα δικά μου, η μυρωδιά του να απλώνεται στα ρούχα μου... Όμορφος που ήταν ο έρωτας. Και επικίνδυνος.

Έπεσε δίπλα μου, μέσα στο σκοτάδι, και γύρισα στα πλάγια ώστε να έχουμε οπτική επαφή. Με μία χαλαρή κίνηση έφερα το κεφάλι μου στο στέρνο του και εκείνος με κράτησε απαλά μέσα στην ζεστασιά της χαλαρής του αγκαλιάς.

Η ασφάλεια που ένιωθα όποτε ήμασταν μαζί άγγιζε τα όρια του εξωπραγματικού, το να σε αγγίζει έτσι κάποιος που αγαπάς μπορεί να φουσκώσει όλο σου το στομάχι με πεταλούδες.

Κάτι που με τον Μάνο δεν συνέβαινε πέρα από τις πρώτες μέρες της σχέσης μας.

"Έχω μάθημα νωρίς αύριο" ψιθύρισα μισο-κοιμισμένη.

Ήμουν εξουθενωμένη να πω την αλήθεια. Όλο το μεσημέρι με βρήκε να κλαίω, δεν ήταν και λίγο όλη αυτή η ντροπή και η ταπείνωση που αισθάνθηκα μερικές ώρες πίσω. Για το μόνο που ευχόμουν είναι να μπορούσα να διαγράψω από την μνήμη μου όλο το αποψινό σκηνικό με τον Μάνο.