GÖZÜ KARA (DÜZENLENİYOR)

20.BÖLÜM

Merhabalar Herkese🖐🖐🖐

Satırarası yorumlarınızı bekliyorum. Beğenmeyi de unutmayalım😉

🌼🌼🌼🌼🌼  Zaman, hiçbir şeye yetmiyor. Sanki sürekli yapılması gereken bir şey var. Atsam kendimi doğaya,zamansızlığa,hayata gülen gözlerle baksam.🌼🌼🌼🌼🌼

Keyifli okumalar diliyorum😊

&&&&&

Bağırmaktan boğazım acımıştı. Sakin olmaya çalışıyordum. Ama pek de başarılı olduğum söylenemezdi.

Alparslanı boğmak istiyordum. Resmen yatağa bağlamıştı beni. Bir şekilde ellerimi çözdürmem gerekiyordu.

Bu yüzden biraz huyuna gitsem ikna edebilirim diye düşünüyordum.

Alparslan da kollarını birbirine bağlamış beni izliyordu. Neden sustuğumu düşünüyor olmalıydı.

Onu bu yaptıklarına pişman etmezsem bende Elsa değildim.

Alparslan yanıma geldi. Gözlerimin içine bakıyordu.
“ neden sustun güzelim? Bağırıp duruyordun. O güzel aklından neler geçiyor” dedi.

Hala gözlerimin içine bakıyordu.
“ şimdi de düşüncelerime mi karışacaksın?” dedim. Kızgın bir şekilde.

“ biraz sakinleştikten sonra konuşacağız tamam mı güzelim? Şimdi ben ikimiz için Yemek hazırlayacağım” dedi.

Normal konuşuyordu. Benim onca bağırmama ya da onu terslememe hiç öfkelenmemişti. Gayet sakindi.

Tabi arkasında delirmiş bir Elsa bırakmıştı. Bu aralar ne kadar çok sinirleniyordum. Adam ayarlarımı bozmuştu resmen.

Aşağıdan duyduğum kadarıyla yemek hazırlıyordu. Biraz zaman sonra yemek kokuları gelmeye başladı.

Karnım o kadar çok acıkmıştıki. Bu kargaşada hiç aklıma gelmemişti.

Yeni yeni fark ediyordum acıktığımı. Bir süre sonra Alparslan elinde yemek tepsisiyle geldi.

Yemek tepsisini önüme koydu. Ondan başka her tarafa bakıyordum.

Ayrıca isteyince her şeyi de nasıl yapıyordu.

“ ikimiz için yemek yaptım. Her şeyde olduğu gibi yemek konusunda da iyiyimdir” dedi. Kendini beğenmiş bir şekilde.

“abartma altı üstü bir yemek yani. Ne kadar zor olabilir. Hem yemeyeceğim ben. Sen yee” dedim.

Çok açtım. Ama yine de yemeyecektim.

“ Bu kadar güzel yemekleri yemeyeceksin demek. Tüh yazık oldu. Alışveriş de yapmamıştım. Evde bunlar vardı sadece” dedi dudaklarını büzerek.

Bak bak şu tavırlara bak yaa. Karşımda yemeğe başladı. Bilerek iştahlı bir şekilde yiyordu.

Yemeyecektim. inattı ama çok güzel kokuyordu. Birden istemsizce

“ bende yemek istiyorum” dedim. Bu sesin benden çıktığına inanamıyordum. Açlık gözümü döndürmüştü.

“anlamadım ne dedin? Tüm gün kulağımda bağırdın. Kulaklarım duymuyor” dedi. Kulağını göstererek.

“bunun suçlusu sensin ben değil. Tüm gün bağırmama sebep oldun” dedim. Kaşlarımı çatarak.

Benim bu tavrımı görünce hemen sesindeki telaşla

“ özür dilerim. Telafi edeceğim söz veriyorum. Sana her şeyi anlatacağım. Bak evet suçluyum. Hatalıyım... ” dedi.

Onu böyle görmek hoşuma gitmişti.