GÖZÜ KARA (DÜZENLENİYOR)

25.BÖLÜM

Merhabalar herkese 🖐🖐🖐

Satırarası yorum yapalım ve lütfen beğenip oy verelim. Oylar ve yorumlar düşük hadi bastıralım 💪

🌼🌼🌼 " Ayrılmak normal.
İlerlemek normal.
Boşanmak normal.
Hayır demek normal.
Yalnız olmak normal.
Baştan başlamak normal.
Normal olmayan şey ise, mutlu olmadığın, sevilmediğin ve değerli görülmediğin yerde kalmak. Bu normal değil!"🌼🌼🌼

Keyifli okumalar diliyorum❤

&&&&&&

Her gecenin bir sabahı olduğu gibi her başlangıcın da bir sonu vardır. Ne yaparsak yapalım olacaklardan iyi veya kötü kaçamayız.

İşte bu kaçınılmaz son da insanın hayatını altüst edebilir ama aynı zamanda da zirveye çıkarabilir.
İnsanın yaptıklarını,yapacaklarını yaşamındaki her bir detayı sorgulatır.

İnsan kendine şu soruyu sorarken buluyor. "NEDEN" bu tek kelimelik sorunun cevabı insanın merakını,boşluklarını giderir miydi?

Yoksa her yaptığımız bir tercihten mi ibaretti? Ya o tercihleri hayat bize dayattıysa. O esen rüzgar bizi uçurumdan ittiyse.

Aslında hiç bir zaman o uçurumdan itilmek istemediysek.

Kafamda sorular dönüp duruyordu. Kendime şu soruyu yönelttim.

"Eğer zamanı geri alabilseydim o uçurumun tepesine hiç çıkar mıydım?"

İçimdeki ses hiçbir şeyden kaçamayacağımı söylüyordu. O uçuruma çıksamda çıkmasamda bir şekilde yaralanacağımı sonumun kötü biteceğini bana fısıldıyordu.

Sonumun kötü biteceği düşüncesi aklımda dönüp duruyordu.

Evet hayatım çok iyi veya çok da kötü değildi. Kendi halimde olan biriydim.

Ta ki hayatıma Alparslan girene kadar. Beni seviyordu aynı zamanda da beni yaralıyordu. Bir insan hem güvenilir hem de bu kadar tehlike nasıl olabilirdi?

Her şey altüst olmuştu. Sanki boşlukta savruluyordum. Kendimce bir suçlu arıyordum.

Her bir sonuç Alparslana çıkıyordu. Hem onu suçlamak her şeyi ona yıkmak istiyordum. Hem de onun bu kadar çabaladığını gördüğümde onu suçlamak istemiyordum.

Merak edilen konu ise onu seviyor muydum?
Bu konuda bildiğim tek şey ben sevmekten korkuyordum. Bırakılmaktan korkuyordum. Yarı yolda tek başıma kalmaktan korkuyordum.

Aklımdaki bu düşünceleri bir kenara bırakıp
gözlerimi karşımdaki kadınına çevirmiştim.

Kadının gözleri kıpkırmızıydı. Elindeki bıçağı titreyerek tutuyordu.

Kendinde değildi. Bu beni daha da korkutuyor ve tedirgin ediyordu.

" Kimsin sen ne istiyorsun benden" dedim. Sesim düz çıkmıştı.

Kadının gözleri öyle bir kitlenmiştiki bana ona sorduğum soruyu duymamış gibiydi.

Üzerime gelerek kendi kendine konuşuyordu. Sadece söylediklerinden anladığım

"onu benden aldın" dediğiydi. Kimden bahsediyordu kimi neyi almıştım?

Bir elini saçıma attı. Saç diplerim öyle bir acıyorduki gözlerim dolmuştu. Bu hareketi ani bir şekilde yapmıştı.

Elimle saçımdaki elini tuttum. Diğer elimle de bıçağı tutan elini tutuyordum.

" BIRAK BENİ BIRAK DEDİM SANA" dedim bağırarak. Sesim kısılmıştı bağırmaktan.