GÖZÜ KARA (DÜZENLENİYOR)

17.BÖLÜM

Merhabalar 🖐🖐🖐

Duyurulardan haberdar olmak için ⬇️⬇️⬇️ takip edebilirsiniz.

👉sevimlito

Satırarası yorum yapmayı ve begenmeyi unutmayalım 🙏

🌼🌼🌼 Umut belki de gelecek sayfadadır, kapatma kitabı.🌼🌼🌼

&&&&&

Cenk mesaj atmıştı. Bunu hiç beklemiyordum. Şaşırmıştım yaşananlardan sonra. Yani Alparslanın yersiz çıkışı ve öfkesi yüzünden Cenkten özür bile dileyememiştim.

Ona da çok ayıp olmuştu. Hiç suçu olmadan Alparslandan dayak yemişti. Ama Alparslan delisi dinlememişti ki açıklayayım.

İçim rahat etmeyecekti. Cenkle konuşacaktım. Hem Alparslana ne oluyodu ki ona ne yani?
Benim kiminle konuşup konuşmayacagıma ben karar verirdim.

Sonuçta bana karşı bir şeyini görmemiştim. Hissetmemiştim de.  Aslıyla konuştugumuzda Cenkle önceden beri yakın arkadaşlarmış.

Aslı onun ne kibar ve iyi birisi oldugunu anlatmıştı bana. Zaten benim de gördügüm ve tanımadıgım kadarıyla iyi birisiydi.

Mesajda benimle konuşmak istedigini yazmıştı. Aslında en çok ben istiyordum konuşmayı. O yüzden bende onunla konuşmak istedigimi yazdım.

Eymenin yanına uzandım. Bütün yaşadıklarımı düşündügümde ben ne ara bu kadar kendimden taviz veren ve Alparslanın maşası gibi davranan birisi olmuştum. Evet etkileyici biri olabilirdi. Ama bütün bu yaptıkları ne olacaktı?

Kendimle uzun bir tartışma içerisindeydim. Bunları daha önce neden düşünmedim ki. Sanki gözüme perde inmişti.

Bunun en büyük sebebinin korku oldugunun farkına vardım. Çünkü benim en büyük korkum Eymene bir şey olacak olmasıydı.

Yarın evimize dönecektik. Zaten biran önce dönmek istiyordum. Acaba odanın kapısını mı kitlesem diye düşündüm. Çünkü Alparslan mutlaka gelecekti.

Artık Alparslanla olan bu döngüye son vermeliydim. Verecektim de. Her şey onun istedigi gibi olmayacaktı. Yetmişti artık. Beni olmadıgım birisine çeviriyordu.  Ben bu degildim. Alparslana da bunu ögretecektim.

Kapı aniden açılınca Alparslanı gördüm. Zaten gelecegini biliyordum.
“neden bu odadasın” dedi sorgularcasına.

“ çünkü burada uyumak istedim” dedim. Üzerime gelmeye başladı. Ama geri adım atmayacaktım. Az önce yaşananlardan utansamda bi karar almıştım. Sonuna kadar kararımın arkasında olacaktım.

“ Elsa gece gece zorluk çıkarma hadi geç benim odama ” dedi kolumdan tutarak. Hah gitmeyecektim işte. O sırada Eymen uyanmıştı. Eymene döndüm. Alparslan hala bana bakıyordu.

“abla benimle uyur musun” dedi uykulu sesiyle. Zaten onunla uyuyacaktım. Gözlerimi Alparslana çevirdim. Dik dik bana bakıyordu.

“ iyi geceler sana ” diyip yataga Eymenin yanına uzandım. Alparslan da sinirli bir şekilde odadan çıktı. Bunu odasının kapısını çarpmasından anlayabiliyordum.

Yüzümde gülümseme oluştu. Zafer gülümsemesiydi. Hiç hayırdan anlamayan biriydi. Her şey onun istedigi gibi olacaktı. Buna artık dur demem gerekiyordu.

Eymeni öptüm. Ona sarılarak uyuyakaldım. Sabah kahvaltıda Alparslanın suratı beş karıştı. Ama hiç umrumda olmayacaktı bu durum.

Bugun Alparslanla şirkete gidecegimiz için eve Eymenle akşam dönecektik. Kahvaltımızı ettik. Evden çıktık. Bugün bir de Cenkle konuşacaktım. Bu konu tamamen aklımdan çıkmıştı.