ထျန်းတိပိုင်ကျူ (Transl.)

Book 1 : PAST ~{1}~

UNICODE

Book 1: PAST
ဒီနှစ်တွေထဲ မင်းဘယ်မှာများ ရှိနေတာလဲ

အရင်တုန်းက သူတွေးခဲ့ဖူးတယ်။ သူ့ဘဝရဲ့ ကျန်ရှိတဲ့အချိန်တွေကို တစ်စုံတစ်ယောက်နဲ့ အသက်တွေကြီးလာပြီး ဆံဖြူသွားကျိုးတဲ့အထိ အတူတူ ဖြတ်သန်းရလိမ့်မယ်ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ တကယ်တမ်းကျတော့ ဘဝကြီးအကြောင်း ကောင်းကောင်းနားမလည်သေးတဲ့ လူတစ်ယောက်ရဲ့ စိတ်ခံစားချက်တွေက ဖြိုချခါနီး သက်တမ်းရင့်အဆောက်အအုံနံရံတွေထက်မှာ ဆေးခြယ်သထားတဲ့ စာပန်းချီတွေလိုပဲ... တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ လေဒဏ်၊ မိုးဒဏ် ခံရပြီးတဲ့နောက် ကြာလာတော့ တဖြည်းဖြည်း အရောင်မှိန် ပျောက်ကွယ်သွားရတော့တယ်။ အချိန်တွေကြာလာလို့ ထပ်သွားကြည့်တဲ့အခါမှာ အဲ့ဒီအဆောက်အအုံနံရံတောင် မရှိတောင်ဘဲ အုတ်အစအန၊ အုတ်အကျိုးအပဲ့လေးတွေပဲ ကျန်နေခဲ့လိမ့်မယ်။ နောက်ထပ် နှစ်ရှည်လများကြာပြီးလို့ ပြန်သွားကြည့်တဲ့အချိန်ကျရင်တော့ အုတ်ကျိုးအုတ်ပဲ့၊ မြေပုံမြေစလေးတွေတောင် ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး.. အားလုံးအပြီးအပိုင် ပျောက်ကွယ်သွားကြကုန်ရော။

~~

ကျိုးလော့ယန် ရှုပ်ထွေးလိမ်ယှက်နေသော နားကြပ်ကြိုးအား ရှင်းရင်း လှေကားအောက်ဘက်တောက်လျှောက် အလျင်စလို ပြေးဆင်းလာခဲ့သည်။ နေထိုင်ရာတိုက်၏ အောက်ဘက်၌ အိမ်နီးနားချင်းတစ်ဦး လာရောက်စွန့်ပစ်ထားသည့် ဖုန်ထူကာ ကျိုးပဲ့နေသော မှန်တစ်ချပ်ရှိလေသည်။ ကျိုးလော့ယန်က ထိုမှန်ရှေ့တွင် အဝတ်အစားအား ပြန့်ပြန့်ရန့်ရန့်ဖြစ်အောင် ဆန့်လိုက်ကာ ဆံပင်အား ဖြစ်ကတတ်ဆန်း သပ်လိုက်၏။ ထို့နောက်တွင်တော့ သူ၏ စက်ဘီးအား ယူထုတ်လာကာ ၎င်းပေါ် ခုန်တက်လိုက်ပြီး နားကြပ်အား တပ်ဆင်လိုက်လေသည်။

ယနေ့က စက်တင်ဘာလ (၇)ရက်နေ့ ဖြစ်သည်။ နေ့လည်(၁၂)နာရီ မွန်းတည့်နေက ခေါင်းထိပ်တည့်တည့် ထိုးကျလျက်ရှိပြီး ဆောင်းဦးပိုင်း၏ ပူပြင်းလှသည့် လေရူးတို့က သူ့အား အဆက်မပြတ် ဝေ့ဝဲတိုက်ခတ်နေ၏။ မရေမတွက်နိုင်အောင် များပြားလှသည့် တိုက်မြင့်ကြီးများရှိ မှန်ချပ်နံရံများ အလင်းပြန်နေသည်မှာ ဝမ်မြို့တော်ဟာ စိတ်ကူးယဥ်ကမ္ဘာထဲမှ လေဆာလှောင်အိမ်များအလား။