ထျန်းတိပိုင်ကျူ (Transl.)

~{10}~

{Unicode}

အစ်ကိုရောက်လာကတည်းက ကျွန်တော့်အစ်ကိုက တစ်ချိန်လုံး စိတ်ချမ်းသာနေရော

ပစ္စုပ္ပန်

အချိန်မှာ ညနေခင်း ခြောက်နာရီ၊ နေရာမှာ သိုလှောင်ရုံ၌ ဖြစ်၏။

တုကျင့်က ပြောနေခဲ့သည်။

"ဒီနေရာက အချိန်နောက်ပြန်လည်သွားတဲ့ အဓိကနေရာပဲ.. သေချာစဥ်းစားကြည့်ရအောင်.. ငါတို့ ဘာလုပ်ခဲ့တာလဲ"

"အားလုံးကို တိတိကျကျပြန်စဥ်းစားနိုင်ဖို့ လွယ်တာမှ မဟုတ်ဘဲ.. ဒါနဲ့ မင်းသူဌေးကို အစီရင်ခံစရာ မလိုတော့ဘူးလား"

"ငါ တစ်နေကုန် ခွင့်တိုင်ထားတယ်လေ.. ခေါင်းစဥ်မပြောင်းနဲ့.. အရင်ဆုံး.."

"မင်းဖုန်းကို ကြည့်ရတာ ပေါက်ထွက်တော့မယ်ထင်တယ်"

တုကျင့်၏ ဖုန်းထဲ၌ 'ရှောင်လီ'ဟူသည့် ဖုန်းတစ်ခုတည်းမှ ထပ်ခါထပ်ခါ ခေါ်ဆိုထားသည်မှာ အခါနှစ်ဆယ်ခန့်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ ကျိုးလော့ယန်က 'ရှောင်လီ'မည်သူဖြစ်ကြောင်း မမေးခဲ့သလို တုကျင့်ကလည်း ရှင်းမပြခဲ့ချေ။

တုကျင့်က ဆက်လက်မေးမြန်း၏။

"ဒီသိုလှောင်ရုံက လေးဖက်မြင်ထုလုံးနဲ့ ငါးဖက်မြင်ထုလုံးကြားက ဆုံမှတ်များလား.. ငါ ဒီဂိုဒေါင်က ထွက်လာတော့ ကင်းလှည့်ကားဆီ ပါသွားခဲ့တာ.. ကားပေါ်ကဆင်းတာနဲ့ အချိန်ပြောင်းပြန် ဖြစ်သွားတော့တာပဲ"

တုကျင့်က လျှပ်စစ်မီးအတိုးအလျှော့လုပ်သည့် ခလုတ်အား သွားကလိကြည့်နေရင်း မီးအလင်းရောင်က မှောင်လိုက်၊ လင်းလိုက်ဖြစ်နေကာ နဂိုကတည်းကမှ မည်းမှောင်နေသည့် အခန်းအား လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သည့် အငွေ့အသက်များရအောင် ဖန်တီးနေ၏။

ကျိုးလော့ယန်က ဆိုလေသည်။

"မင်းဉာဏ်ကတော့ ကာလာစုံထွက်နိုင်လွန်းတယ်"

"စိတ်ဝေဒနာရှင်ကတော့ သူများနဲ့ နည်းနည်းမတူတာရှိမှာပေါ့"

"ကောင်းပြီလေ.. ဒါဆို ငါ အရင်က ဒီကို ရောက်ဖူးပေမဲ့ နှစ်ဆယ့်လေးနာရီ နောက်ပြန်မလည်တဲ့ကိစ္စကို ဘယ်လိုရှင်းမလဲ.. အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ဒီကိစ္စကြီးတစ်ခုလုံးက တကယ်ဖြစ်ခဲ့တာရော ဟုတ်ရဲ့လားလို့တောင် စဥ်းစားနေမိပြီ"