ထျန်းတိပိုင်ကျူ (Transl.)

~{37}~

UNICODE

မင်းက သစ္စာရှိတဲ့ ခွေးတစ်ကောင်ဖြစ်ချင်ရင်လည်း နေရာလဲကြတာပေါ့

အနာဂတ်

တစ်နာရီကြာသော် တုကျင့်က ရှပ်အအင်္ကျီနှင့်အပေါ်ထပ်ကုတ်အင်္ကျီကို ဝတ်ဆင်ကာ ကားသော့ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ယခုဆိုလျှင် တုကျင့် ပြန်လည်သက်သာနေပြီဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် သူနှင့် ကျိုးလော့ယန်တို့ ဆိုင်ကို သွားကြတော့မည်။

ကျိုးလော့ယန် သိရှိရသလောက် တုကျင့်ဟာ ယခုလောလောဆယ်၌ စိတ်ကျအပိုင်းဆက်မှ ဖြည်းညင်းလေးကန်စွာ ရုန်းထွက်နေခြင်းပင်။ ထို့အပြင် ဆေးရုံမှ ဝယ်လာခဲ့သည့် ဆေးများကို တုကျင့် နေ့စဥ် သောက်သုံးနေသလောဟု အမြဲလိုလို စစ်ဆေးပေး၏။ ဆရာဝန်ရှင်းပြပေးသည့် အကြောင်းအရာအစဆုံးကို ကျိုးလော့ယန် နားလည်ပါသည်။ သို့သော်လည်း တုကျင့်၏အခြေအနေက တမူထူးခြားနေခဲ့၏။ သူတို့နှစ်ယောက်တည်း၏ဆက်ဆံရေးနှင့်ဆိုသည့် ကိစ္စဖြစ်ဘိသကဲ့သို့။

တုကျင့်အပေါ် စိုးရိမ်ပူပန်နေမှုများကို မည်မျှအတိုင်းအတာအထိ ထုတ်ဖော်ပြသသင့်ကြောင့် ကျိုးလော့ယန်လည်း သေချာမသိရှိ။ တုကျင့်အား ဘောင်ခတ်လိုက်ပြန်လျှင်လည်း စိတ်ပျက်သွားစေမိမည် စိုးပါသည်။ သို့သော်လည်း အချိန်များကုန်လွန်လေပြီးနောက် တုကျင့်၏စိတ်အခြေအနေက ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားတော့၏။

ကျိုးလော့ယန်က နာရီနှင့်ရှေးဟောင်းပစ္စည်းအရောင်းဆိုင်လေးကို ပြန်ဖွင့်သည်။ စီးပွားရေးက နှေးကွေးကာ ဝယ်သူအများအပြား ရှိမနေသည့်အတွက် ကျိုးလော့ယန်လည်း လက်ဖက်ရည်ဆက်တီခုံ၌ ထိုင်ကာ တရုတ်ရိုးရာပန်းချီကားထောင့်များကို ဇာဂနာငယ်တစ်ချောင်းဖြင့် ပြုပြင်နေ၏။ တုကျင့်ကမူ နံဘေး၌ ဖုန်းထိုင်သုံးနေသည်။

ကျိုးလော့ယန်က အမေးပြုလိုက်၏။

"ဘာလုပ်?"

"လေယာဥ်လက်မှတ်ဝယ်နေတာ.. ဟောင်ကောင်သွားဖို့"

"ငါလည်း လိုက်မယ်.. ဒီအခွင့်အရေးကို အသုံးချပြီး Sotheby's နဲ့အဆက်အသွယ်ပိုရအောင် လုပ်ရမယ်"