Forever Ends Here

XXXIV: Let's Pretend

CHAPTER THIRTY FOUR

I didn't really believed about how the world begun, but isn't ironic? That I got this question in my head wherein did god really created this whole world or is it caused by the big bang theory?—the two most debated topics. I always blame the creator and science for making this shitty world. Not until I saw Cal with my heart beating so fast, that makes me want to believe both on god and big bang theory, to thank them for creating this world where I met the most important part of my life. And I never knew it would be a person; I never knew that it will be a boy looking for a job whom I just met in a normal day, that was all started when the world was created where we both exist on the same time.

I was haunted by painful tragical past, and then Cal found me uplifting the hope that lies beneath me—awaking my resting heart that lives in brutal home of torture.

Three months had passed. Masasabi ko sa loob ng tatlong buwan ay puro saya lang ang nararamdaman ko, hindi ko inaasahan na mas mahuhulog pa ako kay Cal. Lalo pa kami naging malapit sa isa't isa na tila kilalang kilala na niya ako pagkagising pa lang sa umaga, he never touch me without permission, he never makes me feel alone and he never leaves my side. Inaalagan niya ako na tila ako ang pinakaimportanteng babae sa buhay niya, he did all of that. Alam kong iniiwasan niyang masaktan ako.

Ayaw ko naman talaga gumising ng maaga para makita ang walang kwenta kong empleyado sa kumpanya, ayaw ko din magturo sa dati kong eskuwelahan, and lastly ayaw na ayaw kong may makakalapit at makakahawak ng damdamin ko. But it's all different now that Cal came, nagbago bigla ang ihip ng hangin. Sa loob ng higit na tatlong buwan ay mas minahal ko ang buhay ko, I badly don't want to see myself suffering again.

Isang tao lang ang gusto kong makapiling hanggang dulo. "Hay! Sige na kasi sama na ako sayo." Pagpupumilit ni Cal.

"Isang oras lang naman ako magtuturo." Kanina niya pa ako kinukulit na sasamahan niya daw ako sa klase like we always do ngunit mas importante kasi na samahan niya si Red ngayon for picking up our magazines sa warehouse. Wala kasi si Kate nagkasakit daw ayon kay Red.

"Kaya nga! Isang oras na lang maghihiwalay na tayo."

"Ay sus ang arte nito. Bumalik ka na lang sa kumpanya." Napatigil kami sa tapat ng Class E. At kitang kita ko ang pagkalungkot ng mukha niya, sa mga nagdaan na araw kasi halos hindi na kami mapaghiwalay.

Lagi siyang nakabuntot saakin, ganun din naman ako sakaniya minsan. Clingy.

"Ayos ka lang dito? Sino magddrive sayo pauwi?"

"Edi ako, marunong pa naman ako magmaneho." Sambit ko.

"Sure ka? Tatawagan kita mamaya, pag may nanggulo ulit sayo sabihin mo lang sakin." Natawa ako sa pagiging protective niya alam niya kasing nasa eskuwelahan na 'to ang mga taong ayaw kong makita.

"Sige na! Maguumpisa na sila." Pagturo ko sa loob ng room.

Hinila niya ako at walang pasabing hinalikan ang aking noo. Damn, that's slowly becoming his habit now. Kada ginagawa niya iyon hindi naman ako nagsasawang mapangiti.

"Magingat ka mamahalin pa kita." Cheesy! Maccringe na sana ako kaso mahal ko nga din pala siya.

"Yeah same, take care Cal." Habang pinapanood ko siya maglakad palayo sa hallway ay lumilingon pa siya pabalik kaya naman hindi ako makapasok sa loob.