"Yemin ederim ölüyorum sana Asu. Bitiyorum. Tükeniyorum sana bakarken." diye fısıldadı yakarır gibi. "Öyle ince işlemişsin ki aklıma-" Avuç içleriyle iki yandan şakaklarına vurdu, acısıyla ben sızladım. "Deliriyorum bu teslimiyetle... Gözlerimin gör...
"Bizler sırlarla dolu bir evrende bir rüyanın rüyasını görmekteyiz. Gerçekte bildiğimiz hiçbir şey yoktur. Bildiğimizi sandığımız şey sadece olaylardır. O olaylar ki bilmediğimiz bir objeyle asla bilemeyeceğimiz bir sujenin birbirlerine olan ilgisinden doğmuştur."
Immanuel Kant
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Yüksek bir yerden düşerken insanın aklına gelebilecek seçenekler sınırlıdır. Bu yükseklik bir uçurum kenarı, bir dağ yamacı, bir duvar üstü, bir binanın tepesi veya onlarca kat yukarıdaki geniş bir balkon olabilir. Ya da sen kendini nereden atmak istersen.
Peki, yükseklikten alçalırken bedenin ne döner durur zihninin içinde?
Düştüğünde alacağın darbe veya düşme şiddetin mi?
Düşme etkisiyle bedeninin hissettiği acı veya saatte kaç km hızla yüksekten alçaldığın mı?
Belki de düştüğünde ölüp ölmeyeceğindir seni meraka sürükleyen...
Yüksekten, çok yüksekten düştükten sonra ne olur?
Ben yüksekten düşmedim ama onu aratmayacak kadar acı veren dibi zifiri karanlık bir kuyuya itildim. Kuyunun başı çok yüksekti ve derin kuyunun dibinde benden saklanan sırlar, bilmediğim gizemler vardı. Üstelik yaşadığım onca acıya rağmen göğsümün tam orta yerine yerleşen bu saklanışlar, kalbimin kapısını açtığım bir adam tarafından gerçekleştirilmişti.
Aksel, Nihal ablanın öz ablası olduğunu benden saklamıştı. Yüzleştiğim bu gerçek hızla akan kanımda filizlenen şok etkisini ve beraberinde getirdiği öfkeyi harlıyordu. Benim Nihal abla ile olan bağlantımı bildiği halde mi saklamıştı bunca zaman yoksa bilmeden mi yanımda olmuştu her zorlukta?
Peki, ya Enver abi?
Yalnızca ayakta dikildiğim bir dakikada kafamda dönüp duran sorularla gözüm karardı. Yaşadığım şoku atlatmak için gözlerimi kırpıştırıp kapı pervazına yasladım omzumu ancak yerimde sallandığım an dirseklerimden kavrayan Nihal abla beni kendine çekti.
