The Chosen

40: The Madman

Seven's Point of View

Quarter to ten, us, Chiefs, are all settled inside our classroom. Saktong alas nuebe ng gabi natapos ang programme ng party. But the fun is still on-going kaya maingay pa rin hanggang ngayon ang ballroom. We were excused early by our advisers dahil alam naman ng Headmaster na may misyon kaming tatapusin ngayong gabi.

I massaged my nape dahil bahagya iyong sumakit. I'm exhausted. Wala akong pahinga simula noong lumabas kami ng ballroom. Pagkarating ko sa dorm, nagbihis lang ako ng damit at kinuha ang bag ko. Malamig kapag gabi kaya nagsuot ako ng hoodie at leggings. Rubber shoes for my feet.

"Hindi kayo masasabayan ng kahit ninong opisyal ngayon lalo pa't doble ang security'ng kailangan dahil nandito ang mahahalagang tao ng Lanham. Sa ngayon, ihahatid kayo ng isang sasakyan papuntang Evelon. Since nasa pinakasentro ng bayan ang nasa report na may nagwawalang indibidwal, ihihinto kayo sa isang inn malapit lamang doon. Alam n'yo na ang gagawin at bumalik kayong buo. Walang labis, walang kulang. Are we clear?" Bahagyang niluwagan ni Sir Vlad ang kan'yang necktie matapos magsalita. Kararating n'ya lang din galing sa ballroom at hindi na s'ya nag-abalang magbihis dahil babalik pa naman s'ya doon. What a busy night still.

"Yes, Sir," we said in chorus.

"Great. Yzair, lead, okay?"

"Copy."

"Good luck, Chiefs. Mag-iingat kayo."

Nag-ayos lang kami saglit bago lumabas ng classroom namin. Nang makababa kami sa groundfloor, may sasakyan doon at nasa labas si Sir Pete habang nilalaro ang susi ng kotseng sinasandalan n'ya. Nang makita n'ya kami ay umayos s'ya ng tayo.

"You guys ready?" he asked.

"Yes, po."

"Good." Hinagis n'ya ang susi sa direksyon namin na mabilis nasambot ni Wei. "Ingat sa pagddrive, Wei."

"What the?! Bakit ako?"reklamo n'ya. "Akala ko ba ay ihahatid tayo?"

"Sinalo mo, e," asar sa kan'ya ni Xyken.

"Unfair!"

"Blame your reflexes," natatawang sagot ni Xyken at nagtungo sa back compartment ng kotse. Sumunod kami sa kan'ya at inilagay ang mga bag na dala namin.

"Mag-iingat kayo. Kagaya ng sinabi ko, bumalik kayong buo. Walang labis, walang kulang. Maliwanag?" muling paalala ni Sir Pete na tinanguan naming lahat. "Don't forget to document everything, alright? Kailangan ng report pagkatapos ng misyon."

"Yes, Sir!"

The drive went quiet. Rinig ko ang mahihinang hilik ni Erin na nasa likuran ng kotse. Xyken also is taking a nap beside me while Yzair is reading something on the shotgun seat.

Madilim ang daan at may kunting hamog. It has been sprinkling dahilan ng paglamig lalo ng Lanham. Tahimik na rin ang bawat daan. At this time of the night, ang Centro na lang ang busy.

"Nap ka muna, Sev. We still have less than two hours bago makarating doon. Salitan na lang kami ni Yzair ng pagmamaneho," sabi ni Wei nang makita ang paghikab ko.

"Salamat," I replied.

I rested my head at pumikit na. Ngayong naka-stand by ang katawan ko ay saka ko lamang naramdaman ang pagod at pangangalay ng buong katawan. Pakiramdam ko ay mas lalo pa itong mananakit mamaya pagkarating namin. The road is well-constructed but I am not sure kung mananatiling concrete ang kalsada kapag nasa boundary na kami ng bawat bayan.

The darkness almost consumed me when a familiar built of a man appeared in my mind. Ang matikas at prominenteng pigura ng isang Stanley Evergreen. How his stubles on his jaw and the familiarity in every corner of his face screams odd for me. Labis ang pagkakahawig nila ng Papa ko. Pero alam kong hindi s'ya ang Papa ko. Aside from the fact that the last time I saw my father in Pikesville and he was wrinkly and worn out, his name is Steven. Malayo ang Stanley sa Steven. Maybe, it's just coincidence. Alam ko, may ganung cases wherein two individuals are most likely to look alike even though they are not blood-related. It's a rare case. Isa pa, my Papa do illegal stuffs in Pikesville-- which is still unacceptable for me. And he can't be part of the council.