Is That True?

120.ငိုလို့မဖြစ်ဘူး

မနတ်စောစော fei hong တစ်ယောက်ထဲ ငိုနေတော့သည်။

Wáng yǒngလည်း အိပ်ယာနိုးကာ အစ်ကိုတော် ငိုနေသည်ကိုတွေ့၍ ထိတ်လန့်

'အစ်ကိုတော် ကျွန်တော် အပြစ်လုပ်မိလို့လား'

'မဟုတ်ပါဘူး'

'ကျွန်တော့်ကို ပြောပါ, တစ်ယောက်ထဲခံစားဖို့မလိုပါဘူး'

Fei hongမှ သူ၏ညီကို ဖတ်လိုက်၍ ဆတ်ငိုနေတော့ကာ Wáng yǒngလည်း အစ်ကိုတော် အငိုတိတ်သည်ကို စောင့်ကာ ဖတ်၍ အားပေးနေတော့သည်။

ခနအကြာ အငိုတိတ်သွားပြီး
'အစ်ကိုတော် အဆင်ပြေရဲ့လား'

'အမေ့ကို လွမ်းလို့ပါ'

'အစ်ကိုတော် ကျွန်တော်လည်း လွမ်းပါတယ်'

'သူမကအရမ်းလှတယ်နော်,အဲ့နေ့က အမေ ဝတ်ထားတာလေး အဖေ့ကို ‌မြင်စေချင်လိုက်တာ'

မျတ်ရည်များကို မကျအောင်ပြန်ထိန်းရင်း

'ငါ့ကိုငယ်ငယ်ထဲကသူမ အရမ်းဆူတယ်, နောက်ပိုင်း ငါ့ကိုမဆူတော့ဘူး ချိုချိုသာသာလည်းပြောလာတယ်  ပြီးတော့ ငါနဲ့အတူ နန်းတော်မှာလိုက်နေဖို့လည်း လိုက်လျောပေးတယ်,ငါအရမ်းပျော်တယ်'

'အစ်ကိုတော်'
လက်လေးအားဆုပ်ကိုင်ပေးထား၍

Fei hongမှာ ခံစားချတ်များလာ၍ အသံတုန်ကာ
'ငါအခုဘယ်လို‌နေရတော့မလဲ, Wáng yǒng ငါ့ကိုပြောပြပါအုံး ငါဘယ်လိုနေရတော့မလဲလို့'

'အစ်ကိုတော် စိတ်လျော့ပါအုံး, ကျွန်တော်ဘေးမှာရှိတယ်လေနော်'

'အမေ့ရဲ့ ဆံထိုးလေး, မင်းထိုးထားတာပဲ အရမ်းလှတယ်နော်'

'ကျွန်တော့်ကို တန်ဖိုးထားရတဲ့ အရာ လက်ဆောင်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အစ်ကိုတော်'

'မင်းကငါ့ရဲ့ တန်ဖိုးထားရတဲ့သူပဲ,
အမေနဲ့ အဖေပြီးရင် မင်းပဲရှိတယ် ,
ငါ့နားကနေ အမေ့လိုမျိုးထွတ်မသွားပါနဲ့နော်'

'ကျွန်တော်ကတိပေးပါတယ် အစ်ကိုတော်'

'မင်းငါ့ကိုထားသွားလို့မဖြစ်ဘူး'

'စိတ်ချပါ'

Fei hong ရင်ထဲခံစားရသည်များကို ဖွင့်ချလိုက်တော့သည်။