Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 33

Daar stond ik dan. Recht voor hem, misschien twee meter tussen ons in, maar het voelde alsof het twee kilometer was. Zijn cel was koud, ik rilde. 

Hij staarde me aan, maar zei niks. Mijn keel voelde alsof ik dagen niks gedronken had, mijn handen waren klam van het zweet. Ik wist niet wat ik moest zeggen, als ik mijn stem al terug kon vinden. Dus stonden we daar maar, elkaar aan te staren. Vreemd hoe iemand die eens zo vertrouwd voor je was, nu zo vreemd voor je kon voelen.

''Dus, dit is je laatste dag hier,'' zei ik, omdat ik geen idee had wat ik anders tegen hem kon zeggen om een gesprek op gang zien te krijgen.

''Dat klopt,'' antwoordde hij. Hij keek me nu niet meer aan, maar langs me heen, zijn ogen gefocust op een plek op de muur achter mij. Ik voelde een steek van verdriet, dat hij mij niet eens meer wilde aankijken als hij wat tegen me zei. Dit is niet meer de Dave die ik ooit gekend heb.

''Enig idee waar je naartoe gebracht wordt?''

''Nee.'' Nou, lekker spraakzaam. Ik keek om me heen, en besloot om op zijn bed te gaan zitten. Het was keurig opgemaakt, ongekreukt.

Ik had werkelijk geen idee wat ik nu nog kon zeggen, maar ik wilde niet nu alweer vertrekken. Dit was mijn laatste kans om hem te zien, hem te spreken. Ik zou mezelf het verwijten later als ik nu niet mijn best zou doen om toch nog een redelijk afscheid te nemen.

Ik keek hem weer aan, en hij keek terug. Maar nog steeds zei geen van beiden iets.

''Het spijt me,'' zei hij uiteindelijk, ''dat het zo heeft moeten lopen. Maar het is het beste, geloof me. Het is beter voor jou, en dat is het belangrijkst. Ik red me wel, ik weet dat je je daar zorgen om zit te maken. Hiervoor heb ik me ook gered, en eerlijk, het lijkt me wel fijn weer de buitenlucht te kunnen inademen. Om weer vrij te zijn, en te kunnen gaan en staan waar ik wil. Ook al heb ik dan twee vijanden nu, de Duisteren en jullie, ik weet hoe ik onder de radar moet blijven. Het komt goed, geloof me.'' De woorden stroomden als een vloed uit hem. Ik voelde tranen achter mijn ogen prikken. Nee. Dit is niet het beste. Het is niet het belangrijkste dat het beter voor mij is, en dat is het niet, wil ik zeggen. Een leven zonder jou is geen beter leven voor mij.

''Waarom zou het beter zijn voor mij? En ik maak me inderdaad zorgen over je, maar ik heb het ook moeilijk met het idee dat ik je nooit meer zal zien of spreken,'' zei ik, vechtend tegen de tranen die ik niet aan hem wil laten zien. Vechtend tegen het breken van mijn stem, omdat ik het hem niet wil laten horen hoeveel het met me doet.

''Ik zorg alleen maar voor problemen voor je. Het is voor ons niet mogelijk om samen te zijn, het is beter voor ons als we niet bij elkaar zijn. Jij krijgt een prachtige toekomst, eentje waar ik niet in thuis hoor. Het spijt me dat ik je überhaupt al ellende heb veroorzaakt.'' Terwijl ik hem aankeek terwijl hij dit zei, wilde ik niets liever dan hem een knuffel geven en hem ervan overtuigen dat het allemaal niet zo is. Dat ik het allemaal ervoor over heb om bij hem te kunnen zijn.

Maar ik wist dat hij met geen mogelijkheid te overtuigen zou zijn.

''Luister, als jij er zo over denkt, dan denk ik dat ik er maar vrede mee moet hebben. Het is nu toch al te laat om er nog iets aan te doen. Nog even en je bent weg en ik kan daar niks meer aan veranderen. Ik zal je missen.'' Ik kon er niet meer tegen; ik sprong op van zijn bed en vloog hem om de hals, begroef mijn gezicht in zijn hals. Ik voelde hoe zijn lichaam verstrakte, en weer voelde ik een steek van verdriet. Maar tegen mijn verwachtingen in sloeg hij zijn armen om me heen, knuffelde hij me terug. Maar zijn lichaam bleef gespannen, en dat zei al genoeg.

''Laat me alsjeblieft niet alleen,'' mompelde ik in zijn hals. Ik snoof zijn geur op, zo vertrouwd, zo prettig. Warm, zacht, met een vleugje van de typische geur van mannelijk zweet. Maar ik vond het heerlijk, het was zijn geur.