Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 20

Ik draag dit hoofdstuk op aan mijn beste vriend, omdat je gewoon de beste bent en er altijd voor me bent, we altijd lol hebben, niemand anders me zo goed kent als jij en je bent gewoon echt geweldig! En omdat je altijd jezelf bent, wat anderen ook denken, en je bent gewoon echt speciaal. 

***************************************************

Ik lag weer eens, gewoon, niks doen. Kon ook niet echt wat doen, hier, in die stomme cel. Ik keek naar mijn buik, die omhoog ging vanwege mijn ademhaling, maar ook regelmatig mijn hartslag liet zien. Ik zat hier nu twee weken, gelukkig was er wel een douche, maar daar mocht ik maar beperkt gebruik van maken. Eens in de vier dagen of zo, volgens mij. Ik wist alleen maar dat ik hier twee weken zat, omdat ik dat gevraagd had aan Theresa, en volgens mij was gisteren, aangezien ik net wakker was geworden. Gelukkig kreeg ik na het douchen wel schone kleren, wel simpel, wit of grijs, en een gewone spijkerbroek. Ik mocht wel iedere dag mijn tanden poetsen, maar ik voelde me niet fijn bij dat ik maar zo weinig kon douchen, mijn haar was iedere keer moddervet, viel als lusteloze, dikke slierten langs mijn gezicht. En bij alles wat ik buiten de cel deed, douchen, tandenpoetsen, naar de wc gaan, kwam er een bewaker mee die op me lette. Dat begon echt irritant te worden. Natuurlijk kreeg ik wel mijn privacy tijdens het douchen, dan stond hij buiten het badkamertje, met zijn rug naar mij, maar ik vond het nog steeds niet fijn.

Voetstappen trokken mij plotseling uit mijn gedachten. Zou Theresa weer komen? Dat leek me sterk, aangezien ze hier pas nog geweest was, meestal duurde het wel minstens voor mijn gevoel twee dagen, voor ze weer kwam. En ik had gelijk; het was Theresa niet, maar de bewaker die altijd met mij meeging wanneer ik ging douchen en zo. Maar ik was eergister volgens mij, nog geweest, en tandenpoetsen had ik gister, nadat Theresa wegging, gedaan, dus waarom kwam hij?

Hij opende zijn mond, en wat eruit kwam, kon ik niet geloven.

''Je mag vanwege je goede gedrag voor een kwartier hooguit, naar buiten,'' zei hij. Wow, meende hij dat echt? Dit kon niet echt zijn, sliep ik dan toch nog, en was het gewoon alsof het leek alsof ik wakker was?

''Meent u dat?'' vroeg ik. 

''Ja,'' antwoordde hij. Wauw, ik voelde opeens weer energie door me heen stromen, voelde opeens een golf van blijdschap. Ik stond op, liep naar de deur en wachtte tot hij hem van het slot haalde. Ik wist dat hij Robert heette, dat had ik een keertje opgevangen toen ik naar de wc ging, en iemand iets tegen hem zei. Maar ik praatte verder niet met hem of zo, het was al een wonder als ik drie woorden tegen hem zei. 

Hij trok de celdeur open en ik stapte naar voren. Hij liet de cel open, ik wachtte op wat hij zou doen.

''Draai je om,'' zei hij. Ik draaide me om, zodat ik met mijn rug nu naar hem stond. Hij greep mijn linkerpols, en ik voelde iets kouds eromheen komen en daarna hoorde ik een klik. Ik keek, een handboei. Meende hij dit nou? De andere deed hij om zijn pols, er was denk ik zo'n anderhalve meter lange ijzeren ketting die ons aan elkaar verbond.

''Ga je nog naar boven?'' vroeg hij.

''Huh, uh ja,'' antwoordde ik, ik had niet in de gaten dat ik was blijven staren naar die handboeien. Ik draaide me naar de trap toe, en liep vooruit. Bijna direct voelde ik al dat die anderhalve meter toch nog wel tegen viel, want hij trok bijna meteen strak. Fijn, ik zou me moeten aanpassen op zijn ritme, dacht ik. Rustig liep ik de trap op, terwijl Robert volgde. Eenmaal boven zag ik Theresa niet, alleen een andere bewaker die me niet bekend voorkwam. Ik groette hem, gewoon uit beleefdheid, en omdat ik blij was dat ik eindelijk na twee weken weer naar buiten mocht, al was het maar voor een kwartiertje. Het leek alsof ik kalm was, maar van binnen was het toch echt heel anders. Ik wilde springen, rennen, gek doen, alles wat ik de afgelopen twee weken niet had kunnen doen in mijn cel, ik wilde de vrijheid van buiten zijn omarmen, wilde er van genieten. Maar toch werd ik daarvan weerhouden, simpelweg alleen maar door die ijzeren handboei om mijn linkerpols.