Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 29

Ik had onrustig geslapen, kon me niet herinneren waarover ik gedroomd had. Tenminste, niet goed. Ik kon me hier en daar vaag een beeld tevoorschijn halen van iets van uit mijn droom, maar eerlijk gezegd had ik geen flauw benul waar het allemaal over gegaan was. Misschien had ik zo onrustig geslapen omdat ik zenuwachtig was voor vandaag. Zodra mijn vrienden zouden vertrekken, zou ik weer bij Dave langs gaan. Ik zou hem gaan vragen wat hij wilt, of hij een keuze gemaakt heeft. Mijn maag draaide zich om van de angst dat het antwoord niet zal zijn wat ik zou willen horen, maar ik wist dat er altijd ook gewoon nog de kans bestond dat het allemaal goed zou komen, en daar hoopte ik dan maar op.

Samen met May stond ik voor de spiegel in mijn badkamer, zij was bezig met haar make-up, terwijl ik een borstel door mijn haar haalde. Ondertussen vertelde ze over wat er de komende tijd waarschijnlijk allemaal in de planning stond op de academie, en ik knikte op de momenten dat het verwacht werd, ik luisterde eigenlijk maar half, ik was meer bezig met mijn eigen gedachten dan met wat zij me vertelde. Daarbij was ik ook een beetje jaloers op haar dat zij wel nog steeds op de academie zat, en had ik ook eigenlijk daarom niet zo'n zin om het allemaal aan te horen, omdat ik het ook wilde. Maylene was uiteindelijk klaar met haar make-up, waarna ze op de rand van het bad ging zitten en door ging met haar verhaal, wachtend op mij tot ik een keertje klaar was. Daarna liepen we naar mijn kamer en pakten we de laatste spulletjes van haar in. Daarna gingen we nog eventjes op mijn bed liggen, bespraken van alles en nog wat. 

''Maar, ik heb het idee dat je niet de waarheid vertelde wat betreft Dave. Ik ken je langer dan vandaag meid, volgens mij heb je hem echt wel gesproken in de tussentijd maar wil je het ons niet vertellen. Wat is er?'' vroeg May plotseling. Ik had kunnen weten dat ze er eigenlijk niet voor zou vallen, dat ze het aan mijn gezicht had kunnen zien dat ik had gelogen, want dat kon bijna altijd wel zien. Ik wist alleen nu niet wat ik haar moest vertellen. Moest ik haar de waarheid vertellen, of moest ik mijn belofte aan mijn moeder, dat ik het niet zou vertellen, behouden?

Maylene keek me met een vragende blik aan. Ik beet wijfelend op mijn lip. Als ik het haar zou vertellen, en ze zou haar mond niet kunnen houden, dan hadden mijn ouders, en Dave, een ontzettend groot probleem, en dat wilde ik hen niet aandoen. Ik ging het haar niet vertellen.

''Nee, sorry dan heb je dat verkeerd gezien. Ik heb hem echt niet meer gesproken sindsdien, alleen de vraag overviel me een beetje, en omdat ik het nog eigenlijk best wel moeilijk vind dat ik hem niet meer gesproken en gezien heb, kwam het misschien wat anders over. Dat was niet de bedoeling, sorry,'' antwoordde ik. Ik kon aan haar blik zien dat ze het nog steeds niet helemaal geloofde, maar ik hoopte dat ze er verder niet meer moeilijk over zou doen, en het zou laten voor wat het is. Ooit, als het gevaar geweken is, zou ik het haar wel vertellen. Waarschijnlijk zou ze ontzettend boos worden dat ik het haar niet vanaf het eerste moment verteld had, en nog erger, nu twee keer tegen haar gelogen had erover, maar dan was dat maar zo. Het zou nu gewoon niet verstandig zijn om het haar te vertellen, ik wilde geen enkel risico nemen.

''Hmm oké, als jij het zegt.'' Jep, nu wist ik zeker dat ze het nog steeds niet geloofde. 

''Het is echt zo, Maylene, geloof me,'' zei ik.

''Ja, ik geloof je wel hoor,'' antwoordde ze, ''maar toch als het anders is, mij kun je alles vertellen, dat weet je. Ik zou je nooit verraden, en Dave ook niet, dat zou ik jullie nooit aandoen.''

Ik glimlachte naar haar. ''Dank je, en dat weet ik.'' Maylene gaf me een plagend tikje tegen mijn neus, net op dat moment klopte er iemand op de deur.

''Is het veilig om binnen te komen? Of hebben jullie je nog niet aangekleed? Dan nog hebben wij er geen probleem mee om binnen te komen hoor,'' zei een stem die wij beiden maar al te goed herkenden.