Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 11

Heylow people :) Hier het laatste (en waarschijnlijk kort hoofdstuk, heb weinig inspiratie nu..) hoofdstuk voor aankomende week. I know, it's vacation, maar daarom juist. Ik ga weg, en geen idee of er op de camping(s) waar ik naartoe ga, vrij wi-fi is, zodat ik op mijn tab kan schrijven. Daarbij weet ik niet of ik dan ook ga schrijven, natuurlijk ga ik genieten van geen huiswerk (tot ik uiteindelijk toch weer moet leren, wie verzint het dan ook om proefwerken de week ná de vakantie op te geven?), uitslapen, en de rest like everybody else. En daarbij is schrijven op mijn tab niet zo heel erg fijn. Ik hoop wel daar veel inspiratie op te doen voor mijn story's. En als ik terug ben, zal ik zo snel mogelijk weer uploaden, als jullie dat willen :). So, enjoy this chapter!
xXx me

*************************************************************************************************************** 

De volgende ochtend werd ik uitgerust wakker. Lekker loom, met het gevoel alsof alles in de wereld perfect was, alles goed was, overal vrede was. Maar langzaam drong het besef bij mij naar binnen dat dat natuurlijk helemaal niet zo was, dat het één grote ellende was, overal, ook al leek het op sommige plekken niet zo, overal was er wel ellende. Ik probeerde deze negatieve gedachten te onderdrukken, en terug te komen op mijn positieve gedachten. 
Opeens merkte ik dat Daves arm om mijn middel lag. Toen merkte ik pas dat we niet meer op de bank lagen, maar dat we in bed lagen. Ik was gister toch op de bank in slaap gevallen? Dat wist ik zeker. Dave was de film wezen afkijken, en ik was ondertussen allang vertrokken. Dat betekende dus dat die lieverd mij naar het bed gedragen had. So sweet. Ik draaide me op mijn rechterzij, zodat ik met mijn gezicht naar zijn gezicht lag. Hij sliep nog. Ik eigenlijk ook, soort van. Ik was wel wakker, maar dan alsof ik in de standby stond. Merkte alles wel op, maar ergens sliep ik nog. 
Ik boog zachtjes voorover en gaf hem een kus op zijn voorhoofd. Hij sliep er gewoon doorheen. Ik had gedacht dat hij er wel door wakker zou worden, maar ja, jongens... We zullen ze nooit snappen.  Net zoals zij nooit ons, de meiden, zouden snappen.  
Zo bleef ik nog een tijd naar Dave staren, terwijl het langzamerhand alsmaar lichter en lichter werd in de kamer. Ik vroeg me af hoe laat het ondertussen was, maar ik was te lui om me om te draaien en op de wekker te kijken. Terwijl ik hier zo lag, met Dave zo lief slapend naast me, vroeg ik me af waarom we op de vlucht waren, waarom we toch niet gewoon samen naar de academie konden. Dit was pure racisme. Waarom konden ze hem geen kans geven? Ze kenden hem niet eens! Allemaal vooroordelen! Dave was niet zo, hij was niet zoals de meesten van zijn soort! Ik was mezelf aan het opfokken, merkte ik. Hou op, dwong ik mezelf. Geniet hiervan, denk niet negatief, maar probeer het positief te zien. Geen docenten voorlopig, geen saaie lessen. 
Ik draaide me uiteindelijk toch maar om om te kijken hoe laat het was. Het was bijna half elf, wat ik eigenlijk ook wel een beetje verwacht had. Daarna ging ik op mijn rug liggen, kijkend naar het plafond. Ik zag de oneffenheden erin, al die kleine bobbeltjes, gleufjes, strepen. Ik probeerde er grappige figuurtjes in te vinden, wat niet echt lukte. Daarvoor moest ik het van dichterbij zien, dacht ik.
Opeens voelde ik de hand, die nog steeds op mij lag, in beweging komen. Ik keek naar Dave, die zijn ogen langzaam opende.

''Goedemorgen, slaapzak,'' zei ik. Hij glimlachte een klein beetje. Zo'n ik-slaap-nog-ben-zo-vermoeid-glimlach.

''Goeiemorguh,'' zei hij. Ik moest zachtjes lachen. Het klonk ook gewoon heel grappig. Een zacht, haast onverstaanbaar gemompel. Iedereen had daardoor moeten lachen, zelfs de grootste chagrijn van de wereld. 
Langzaam boog Dave zich voorover, en gaf me een zacht kusje in mijn nek. Ik kreeg het gevoel alsof mijn benen pap werden, zo lief, zo teder, was dat kusje.

De rest van de dag hadden we weinig gedaan. We hadden de stad een beetje leren kennen, nog een heleboel winkels in gegaan, en 's avonds weer terug naar een hotel, deze keer.

Konden we maar iedere dag zo relaxt zijn, maar dat zat er helaas niet in voor ons.

************************************************************************************************************

Haayy

Sorry dat het zo'n kort hoofdstuk is. Ben inspiratie-loos (van 5 uur tot half 11 mee bezig geweest, tja, zegt al genoeg). Hoofdstuk 12 wordt wel weer langer, beter, dat beloof ik!

xxxx I hope you enjoyed it.