Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 21 - part 2 -

Hellow my super awesome readers! 
Mijn drie weekjes weg zijn al bijna om, en ik begin gewoon alvast nu met mijn tweede deel van dit hoofdstuk! Ik vind het echt fantastisch dat jullie mijn story leuk vinden, mijn mond viel soms, als ik even wifi bij de Bakker Bart of zo had, open van verbazing, dat er weer zoveel reads bijgekomen waren, en reacties! Ik wil jullie allemaal ontzettend bedanken!
xxx me.

**********************************************************

''Oké, goed, maar ik heb niks bijzonders zo ver ik weet. Ik weet zeker dat mijn beste vriendin dat wel heeft. Is het goed als ik zou vragen of ik iets van haar mag lenen?'' vroeg ik. Frederick keek even naar Robert, die fronsend keek, beslissend of dat kon of niet. Ik keek hem neutraal aan, liet geen emotie zien, dus ook niets waardoor hij misschien zou kunnen denken dat ik mijn beste vriendin of iemand die ik tegen zou komen ook maar iets zou aandoen, niet dat ik dat van plan was.
Na een minuut keek Robert op, en knikte.

''Maar er gaan sowieso twee bewakers met je mee,'' zei hij. Ik was allang blij dat ik naar Maylene mocht, al had hij gezegd dat het hele leger of zoiets meemoest, dan nog had ik ermee ingestemd.

''Is goed,'' antwoordde ik zeer rustig, terwijl binnen mij zich een feest bezighield. Ik kon even naar Maylene, kon haar even zien en spreken, iets waar ik sinds haar laatste bezoek al naar verlangde, gewoon omdat ik haar zo ontzettend miste. 
Robert liep even weg, om vervolgens terug te komen met een andere bewaker. Die zag er gespierd uit, en was een kop groter als ik, en kwam nogal dreigend over.  

''Oké, laten we gaan,'' zei Frederick, die een beetje leek te zijn ontspannen, zou dat komen omdat die andere bewaker erbij was gekomen?

''Wacht nog even,'' zei Robert. Hij pakte weer die handboeien van toen, en ik zuchtte. Die had ik aan kunnen zien komen. Hij deed er weer een bij hemzelf om en bij mij, en toen vertrokken we. Naast mij liep Robert, en achter ons liepen Frederick en die ander. Niemand zei wat, waarom ook? Ik wilde alleen wel ontzettend graag weten wie er nou zo speciaal waren, maar ik besefte wel dat ik het toch niet uit Frederick krijgen zou. Dus ik zou geduld moeten hebben, fantastisch. 
Na een paar minuten kwam de ingang van het gebouw waar we onze kamers hadden in zicht, en ik had onderweg de blikken die ik kreeg zo goed mogelijk geprobeerd te negeren. Evenals sommige opmerkingen die naar mijn hoofd geslingerd werden, hoewel sommigen wel kwetsend waren. Maar ik hield mezelf gewoon voor dat het eikels waren die gewoon niet beter weten, bevooroordeeld en niet nadachten over hoe mijn situatie echt is. Ze namen gewoon de roddels aan, die ondertussen behoorlijk extreem waren. Dat ik me bij de Duisteren had gevoegd, dat ik iedereen van de academie wilde vermoorden, dat mijn vriend nu als wraak een oorlog zou opzetten en niet zou rusten tot iedereen van ons eraan was gegaan. Ik wist dat Dave dat niet zou doen, maar ja, soms heb je van die mensen die gewoon niet nadenken...
Ondertussen was ik al op de eerste verdieping van het gebouw, en Maylenes kamer zat op de tweede verdieping. Nog een trap. Ik hoopte dat ze in haar kamer was. Daar zou ik zo achterkomen, want haar deur was nu nog vijf meter van mij af.
En nu stond ik er recht voor.
Ik tilde mijn hand op, gebald tot een vuist, en klopte twee keer op haar deur. Het duurde even, maar toen ging de deur een stukje open en zag ik Maylenes ogen die ons opnamen, ogen met ongeloof.

''Rosa?'' vroeg ze.

''Yep, ik moet zo naar speciaal bezoek of zo, nogal formeel schijnt, dus ik vroeg me af, heb jij nog een formele jurk?'' antwoordde ik, alsof het doodnormaal was dat ik nu voor haar deur stond, dat ik niet al weken in een cel zit en waarschijnlijk alsnog veroordeeld tot de dood zou worden. 

''Uh, ja, natuurlijk, ik heb ook die jurk nog die we toen hadden gekocht, in de vakantie,'' zei ze zacht. Een pijnscheut ging door mij heen, toen was alles nog oké, waren we nog vrolijk en bij elkaar, als vriendengroep. 

''Perfect,'' antwoordde ik. Ze deed haar deur verder open en liet ons in. Ze pakte de jurk uit haar kast, Robert liet de handboei los en ik ging naar de badkamer voor wat privacy. Ik was absoluut niet van plan om me om te kleden voor drie volwassen mannen, zo gek ben ik nou ook weer niet. 
In de badkamer wisselde ik snel van kleding, verfriste ik mezelf even en zorgde ervoor dat mijn haar er nog fatsoenlijk uit zag, en liep terug naar de rest.

''Zo, is dit goed?'' vroeg ik, aan niemand in het bijzonder.

''Prima,'' antwoordde Frederick, en Maylene knikte. Ik ademde diep in, om de lucht vervolgens langzaam uit te blazen, alsof ik zo ervoor kon zorgen dat die extra paar secondes ervoor zorgden dat ik niet meer hoefde te gaan, dat die belangrijke bezoekers het zat waren en vertrokken waren. Maar ik wist dat ik dat gewoon hoopte, en dat dat niet zou gebeuren. 
Robert kwam weer met de handboei op me af, ik stak mijn rechterpols uit, hij klikte hem eromheen, ik nam afscheid van Maylene en we vertrokken uit haar kamer.

''Oké, leidt mij maar de weg,'' zei ik. Ik had geen idee waar ik naar toe moest, maar toen we uit het gebouw liepen, gingen we richting het gebouw met de grote balzaal, waar het eindfeest voor de laatste jaars werd gehouden en formele ontmoetingen en allerlei feesten zoals Kerstmis. Eigenlijk had ik die wel kunnen zien aankomen. Mijn zenuwen werden heftiger met iedere stap die ik nam, ik had het gevoel alsof de inhoud van mijn maag zo zijn weg terug zou vinden zoals hij binnengekomen was...
Robert deed de deur open, en ik zag bij de bar twee mensen staan, plus een reusachtige groep bewakers. Ze hadden hun rug naar ons toegekeerd, maar een vaag gevoel van herkenning bekroop me toen ik naar het haar van de vrouw keek, en de grote groep bewakers kon maar een ding betekenen.
Maar dat zou niet kunnen.
Toen draaide de man zich om, en ik bleef stokstijf staan. Hij was het toch, hij droeg het amulet dat aangaf dat hij de koning was. Maar wat moest de koning in hemelsnaam met mij?
Toen draaide de vrouw zich om. Mijn adem stokte. Dit kon gewoon niet waar zijn.

Ze was mijn moeder. Mijn moeder was de koningin.

Holy shit.

**************************************************

Haayy peops. The end of part 2 ^^. Hope you liked it! Please comment or vote, fannen is ook altijd goed :3. 

xxx me