Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 5

We hadden dus echt geen idee hoe we Dave bij de academie in de buurt zouden krijgen, laat staan erop. Het leek een hopeloze zaak. We konden dus echt helemaal niks bedenken.

''Ik gok erop dat we gewoon met z'n allen naar de academie gaan, en het wel zien hoe het afloopt,'' zei ik. Dat was het enige wat ik me kon bedenken.

''Dat wordt m'n dood,'' zei Dave.

''Nee, daar zorg ik wel voor. Ik zal met je vluchten als het moet, maar we gaan je erop krijgen, ik zweer het je!'' Dave keek me geschrokken aan.

''Nee, Rosa, je moet je toekomst en je leven niet op spel zetten om mij. Dat ben ik niet waard.''

''Dat ben je wel, de volle honderd procent. En hou op met negatief doen, dat helpt niet.'' Ik was nu geïrriteerd, als ik ergens niet tegen kon, dan was het wel negativiteit. 

''Ik denk ook dat dat de enige optie is, als jullie echt bij elkaar willen blijven,'' zei Maylene. 

''Dat willen we,'' zei ik. 

''Oké, maar dan nu, we hebben drie tickets voor het vliegtuig, dan zouden we dus er nog een rap bij moeten kopen, hopelijk lukt dat,'' zei Max.

''Moet lukken. Anders vertrekken Dave en ik wel later, ik heb toch al een reputatie op school, dus dat maakt niet zo veel uit,'' zei ik.

Wat was ik daar toch soms makkelijk in. Op school stond ik bekend met dat ik nog wel eens de regels aan mijn laars lapte, en daarom was ik ook niet zo geliefd bij de docenten. But who cares about it? Iedereen was met zichzelf bezig op school, dus...

Een uur later gingen we weg. We reden met de taxi richting het vliegveld. Daar wisten we nog een ticket voor Dave te bemachtigen. Opgelucht haalde ik adem.

''Da's weer een zorg minder,'' zei ik. Dave glimlachte zwak. ''Owh, kom op! Het gaat ons lukken, ik zweer het je!''

''Ja, ik geloof je wel. Ik ben alleen bang dat het ons dus niet...'' Ik snoerde hem de mond voor hij zijn negatieve zin afmaakte, door mijn hand tegen zijn lippen te drukken. Een vaag gemompel en een ruk aan mijn arm waren het gevolg ervan.

''Au..'' Ik deed alsof dat pijn had gedaan. Dave was meteen schulbewust. Hij hield niet meer op met sorry te zeggen, en ik wist dat ik dit dus niet meer moest doen. Ik zei dat hij moest ophouden met sorry te zeggen, maar het hielp niet. Hij bleef hartnekkig doorgaan, tot ik weer mijn handpalm tegen zijn mond duwde. Toen begreep hij het eindelijk. 

Na een tijdje zaten we dan eindelijk in het vliegtuig. Dave en ik zaten naast elkaar, en Maylene, Max en Raoul zaten voor ons. Er was niemand naast Dave en mij komen zitten. Er was wel een man geweest die dacht dat hij de plek naast ons had, maar hij had zich godzijdank vergist. Die man was dik geweest, en die zou Daves en mijn stoel erbij nodig hebben gehad. Ofwel: Dave en ik zouden dan geplet zitten voor de komende twee uur. Daar had ik dus geen zin in hebben gehad. Nu plette hij een jongeman naast hem, zo'n drie rijen verderop. Ik had medelijden met die man. Die was straks zo plat als een dubbeltje, en zou zeker het gevoel hebben dat hij na tien keer douchen nog smerig was, dat zou ik wel hebben gehad...

Met zenuwen in mijn maag zag ik hoe we steeds dichterbij de academie kwamen. Ik was niet meer zo zeker van dat we Dave op de academie zouden krijgen. Ik was opeens over heel veel dingen niet meer zeker... Het vliegtuig landde binnen tien minuten, en ik was volgens mij nog nooit zo zenuwachtig geweest. Van het vliegveld werden we opgehaald... Door personen die dezelfde opleiding hadden gedaan waar Max en ik nu mee bezig waren. Ik vroeg me af hoe we die konden overtuigen. Zij zouden aan Dave merken dat hij van het Duistere soort zou zijn. Ik keek Dave aan. Die keek mij met net zoveel zenuwen terug aan.