Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 22

Wel, hier chapter 22 :). Hope you all still like it! En uhm, ik wil ook een beetje bezig met Secrets weer, dus als het lang duurt voor ik met dit verhaal weer bezig ga iedere keer, dan weten jullie why. En ik wil graag bezig met 'Soulmates' mijn nieuwste verhaal. En sommigen vragen of ik in Daves P.O.V. zou willen schrijven, maar omdat ik toch wil proberen om er een echt boek van te maken, wil ik het in Rosa's P.O.V. houden, als jullie echt nieuwsgierig zijn naar Dave dan wil ik misschien wel een apart hoofdstuk maken, maar dan wil ik eerst zeker zijn dat daar behoefte naar is. Dit zal ik dan apart doen, en dan de link in het einde van een van mijn hoofdstukken zetten. Ik zeg wel: Dave zal binnenkort terugkomen, en daarbij zal het einde van 'Een onmogelijke liefde' ook eraan komen. Nou ja, enjoy this chapter!

xXx Little Cute Wolf

*******************************************************

Ik kon het gewoon niet bevatten. Mijn moeder was de koningin. Ze was getrouwd met de koning. En dat betekende dus, dat ik de prinses ben.

Ik, prinses. Dat is serieus wel het laatste wat ik ooit verwacht zou hebben.

Ik keek mijn moeder en stiefvader aan, ondertussen was ik tegenover hen gaan zitten, maar ik wist nog steeds geen woord uit te brengen.

''Dit zal allemaal wel erg... schokkend en onverwacht zijn,'' begon mijn moeder. Goh, je meent het? ''Maar je moet weten, we willen je helpen. We weten in welke situatie je zit, en wij staan achter jou. Een soort van dan, we twijfelen nog over het idee om Duisteren op de academie te laten, maar wij denken zelf ook wel dat er bij hen personen zijn die graag daar weg willen om een toekomst op te bouwen ergens anders maar dat simpelweg niet kunnen omdat ze dan hoogstwaarschijnlijk gedood zullen worden.'' Daar had ik nog niet over nagedacht, met de koning en koningin achter mij zou het geen enkel probleem zijn om vrij te komen en weer mijn lessen op de academie te volgen! Maar of het ook echt zo simpel was...

''Maar... mam, waarom heb je het mij nooit eerder laten weten dat je de koningin bent? Waarom wist ik er überhaupt niks van af?'' vroeg ik. Ik wist niet eens dat de koning was getrouwd, hoewel dat altijd een groot feest is, hoe heb ik dat kunnen missen?

''Het is nooit erg bekend gemaakt, we wilden jou er niet mee lastig vallen, maar volgens mij zijn wij nu de enigen die je echt kunnen helpen. Maar dan word er ook iets van jou verwacht,'' zei mijn moeder. Ze had gelijk denk ik, alleen zij zouden zonder enige moeite mij vrij kunnen krijgen, niemand die ook maar zou proberen om de dochter van de koningin te veroordelen tot de dood, hoopte ik. Tenzij ik iets had gedaan waardoor de koning en koningin zelf ook besloten dat ik ten dood veroordeeld zou moeten worden, wat nu niet was.

''Wat moet ik dan doen?'' vroeg ik. Volgens mij wilde ik dat echt absoluut niet weten, maar ik moest het gewoon weten.

''Je moet mee met ons, naar het paleis en daar zul je onderwezen worden om na ons als koningin te regeren, er is geen keus, je bent ons oudste kind en zult wel moeten, tenminste, als je hier vrij wil komen en een toekomst wilt hebben, en niet wilt sterven. Je hebt een klein stiefbroertje, van vier jaar oud, die ook later dezelfde onderwijs zal krijgen, maar aangezien jij de oudste bent zul jij ons opvolgen uiteindelijk, tenzij er iets met je gebeurt.'' 

''En kan ik dan nog wel mijn school verder afmaken daar?'' Ik wilde alsnog mijn school afmaken, ik wilde altijd nog kunnen zeggen dat ik ook een vechtster ben. Ik wilde absoluut niet een prinses zijn, laat staan koningin! Dat was gewoon niks voor mij. Maar mijn moeder had gelijk, alleen zo kon ik vrijkomen zonder problemen, als zij het zouden regelen en ik met hun compromis akkoord zou gaan. Veel keus had ik niet. Ik bedoel, anders zou de kans dat ik vermoord zou worden te groot blijven, ik wilde dat risico niet nemen als mij een andere optie werd aangeboden die in een zekere zin toch beter was.