Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 16

Zoals ik al gegokt had, werd ik naar de kille cel gebracht. Maar dat interesseerde me nu niet zo, het enige waar ik aan dacht, was natuurlijk, de enige echte goddelijke wc.

''Hey, zou ik alstublieft naar de wc mogen? Ik doe het bijna in mijn broek, onderweg lieten ze mij niet eventjes naar de wc of zo gaan, bij een tankstation,'' zei ik tegen de eerste de beste bewaker die ik zag. Hij keek me alleen maar zwijgend aan, en gaf toen een haast niet zichtbare knik, ten teken dat ik naar de wc mocht. Het was dat rennen ervoor zou kunnen zorgen dat ik juist weer vastgegrepen zou worden, dus toen Spierbundel me los liet, liep ik zo rustig mogelijk richting de deur met daarop 'WC - Women'. Ik deed de deur open, en een urine stank kwam me tegemoet. Gatver, hadden ze dan echt niet de moeite genomen om eventjes schoon te maken? Zij hielden toch ook van een schone wc?  

Maar goed, ik moest toch heel erg nodig, en ik zou nog met een gat in de grond genoegen hebben genomen.  

Het verlichtte gevoel daarna, tja, ik denk dat iedereen dat wel kent. Daarom vond ik ook dat er maar twee heilige plekken waren op de Aarde, de wc en je bed. Wie het niet met me eens is, pech voor diegene. Dit was mijn mening, het hoeft niet de mening van een ander ook te zijn. Hoewel de meesten het toch vaak wel met me eens waren.

''Zeg, schiet eens op. Zolang heb je niet nodig om naar de wc te gaan,'' zei de bewaker ongeduldig. Wel als je het al volgens mij meer dan een dag ophoudt, zeikerd.

''Ja, ja, rustig aan,'' antwoordde ik, geïrriteerd. Hij zou, in mijn situatie, ook niet meer van de wc af willen, bang dat de volgende keer je weer zo verschrikkelijk lang moet wachten tot je godzijdank een keer op die wc mocht.  

Maar dus trok ik mijn broek op, spoelde door en ging even mijn handen wassen en liep toen weer naar de bewaker toe.

''Goed, ik ben klaar. En nu?'' vroeg ik, hoewel ik allang wist waar ik nu naartoe moest. Die grauwe, verschrikkelijke cel.

''Nu, nu breng ik je naar je cel,'' zei hij, alsof ik mentaal op peuterniveau zat. Nou, lekker vriendelijk. Hij duwde me met een dwingende hand richting de cellen. Ik liep, na zijn aansporing, richting de grauwe cel. Maar hij had andere plannen, schijnbaar.

''Nee, niet die,'' zei hij. ''Jouw cel wacht beneden op je.'' O, damn, beneden? Waren er nog meer dan? Ik dacht alleen deze drie, dat dacht iedereen. Angst begon bij mij de overhand te krijgen. Shit, wat voor cellen waren dat daar beneden? Nog erger dan deze hier, dat wist ik wel zeker. Logisch dat ze het geheim hielden, het zou best wel voor een slechte reputatie kunnen zorgen. Alhoewel, misschien zou het niet eens zo slecht zijn om ze hier eens te laten weten over deze cellen, zodat ze hier nog minder de rebellen zouden uithangen. Hoewel dat niet super vaak voorkwam, was het, zodra het wel voorkwam, altijd wel zo erg dat ik dacht dat ze toch nooit al die gekken in een cel, of drie kwijt konden. Meestal waren het groepen van zo'n twintig personen.

''Kom je nog? Of blijf je daar als een steen staan, want dan moet ik je meesleuren,'' zei de bewaker.

''Ik kom al, ik kom al,'' zei ik gehaast. Snel liep ik richting de trap waar die bewaker nog steeds op me stond te wachten. Hij keek geërgerd. Jammer dan voor hem, dacht ik. Ik liep langzaam naar beneden, haast bang dat er opeens een traptrede naar beneden zou donderen en ik mee zou gaan. Het zou wel typisch iets voor mij zijn, om eerlijk te zijn. En deze trap zag er nog geschikt voor uit ook. Langzaam begon ik wat te kunnen zien, aangezien de muur achter me bleef en plaats maakte voor de ruimte eronder. Het werd slecht belicht door een zwak lampje, dat soms knipperde. Echt zo'n op zo'n horror manier. Dat opeens een griezel tevoorschijn komt, en je vermoordt.

''Zeg, zou die lamp niet eens vervangen moeten worden? Door eentje die niet knipperd en voldoende licht geeft? Het lijkt wel nacht hier, zo donker,'' zei ik. Maar op een antwoord hoefde ik niet te wachten. Was het ''zwijg Rosa dood week'' of zo? Zo leek het wel.