Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 8

Ik werd steeds hongerig, was doodmoe. Maar we moesten doorgaan. Anders zouden ze ons te pakken krijgen. Dat moesten we echt niet hebben. Volgens mij had ik nog nooit zolang niet gegeten, ik was namelijk nogal een vreetzak, als het even kon...

Maar nu kon ik dus absoluut even niet eten, en ondanks dat het nu licht was in het bos, had ik nog niks geen eetbare plant of zoiets dergelijks gezien. Of ik wist gewoon niet welke plant wel of niet eetbaar was, ik lette nooit echt op tijdens biologie. 

''Ik ga dit niet overleven, ik sterf van de honger,'' klaagde ik.

''Kom op, ik heb ook honger, maar hoor je mij klagen?'' zei Dave.

''Ja, ik hoor je maag, die klaagt, en die is van jou, dus klaag je ook,'' zei ik, beetje gestoord overkomend. Dave mompelde wat, volgens mij over dat ik een idioot was.

''Hey, beledig me niet. Ik heb ook gevoelens hoor.''

''Sorry,'' zei hij schuldig. Daarna was het stil, op onze hongerige magen die af en toe behoorlijk gromden, serieus, als er beschermers waren uitgezet, dan zouden die ons nog op een kilometer afstand kunnen horen, enkel en alleen om onze magen, na. Ik voelde me ook met iedere stap die ik zette, steeds meer uitgeput. Alsof het bos mijn energie bij iedere voetstap steeds een klein beetje uit mij weg haalde, zodat ik uiteindelijk hier, overgeleverd aan alle gevaren van het bos, en de academie, overgeleverd op de grond zou neerstorten. 

Opeens voelde ik weer wat trillen, mijn mobiel, natuurlijk... Ik pakte hem uit mijn zak, ontgrendelde het scherm en keek waarom hij getrild had. Een sms, van Maylene. Iemand anders kon ook niet, aangezien zij de enige was die het nummer van dit ding had. Ik bekeek het smsje.

Rosa, ze hebben toch nog extra beschermers uitgezet. Blijf uit de buurt van de wegen, ze verwachtten namelijk half/half dat jullie daar zouden lopen, zodat jullie niet zo snel zouden verdwalen. Hopelijk zijn jullie al aardig opgeschoten vanacht. Je kunt me terug sms'en, als je wilt. Maar dan wel zo snel mogelijk nadat dit berichtje verzonden is. X, May.

Ik verbaasde me er eigenlijk om dat ik het ontvangen had, met het bos had ik verwacht dat ik geen smsjes zou krijgen, met het ontvangst en alles. Ik keek bij het kleine icoontje voor ontvangst, en die zei alleen het kleinste streepje, maar het was beter dan niets. Ik smste Maylene snel terug.

 May, ik heb geen enkel idee waar we zijn. Ergens in het bos, met verschrikkelijke honger. Ik weet ook echt niet hoe ver we zijn opgeschoten, of juist niet. En ik heb dorst, hoewel dat wel minder is dan de honger, aangezien ik gek genoeg was om uit een beek te drinken, die voor mij schoon genoeg was. Ik hoop echt dat we snel iets van een beschaafde wereld zien, of dat we gewoon in een paradijs met allemaal eten terecht komen... X, Rosa.

 Zo, en nu maar hopen dat het bereik niet zomaar even zou uitvallen, en ik het dus niet verzenden kon. Maar hij werkte mee, want al snel zag ik 'verzonden' staan, en haalde ik opgelucht adem. 

Na weer een heel eind doorlopen, zag ik in de verte een aparte vorm. Die hoorde volgens mij niet in het bos, maar goed, het enige waar ik op hoopte, was dat het geen uitkijk was van de beschermers. Beschermers die ons nu zouden moeten oppakken of afmaken. 

''Dave,'' fluisterde ik, ''kun jij zien wat dat rare daar is?'' Hij keek naar waar ik naartoe staarde, kneep zijn ogen een beetje dicht, en probeerde net zoals ik iets zinnigs uit die vorm die daar stond, te halen.

''Ik heb geen idee. Het lijkt wel op een soort van huisje, of zoiets, maar ik weet het niet zeker,'' zei hij. 

''Laten we voor de zekerheid maar kijken, maar wel zo dat als het een uitkijk is van de academie, met een leger beschermers, dat we of snel uit de voeten kunnen komen, of een afleidingsmanoeuvre maken, of als het echt niet anders kan, de strijd aan gaan.'' Een leger beschermers was wel wat overdreven, maar een stuk of vier zou wel kunnen.