Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 32

Ik was in de woonkamer een boek aan het lezen, met wat muziek op de achtergrond luisterend, toen mijn moeder met een ernstig gezicht binnen kwam lopen. Ik kon haar uitdrukking geen plek geven, waar zou ze bezorgd om kunnen zijn? Alles ging toch goed?

''Hier ben je,'' zei ze, ''ik zocht je al. Ik wil je namelijk iets vertellen wat je waarschijnlijk wel belangrijk zult vinden.'' Ze speelde met haar vingers, één van haar nerveuze trekjes.

''Oké, wat is er dan?'' vroeg ik. Ik klapte mijn boek dicht, nadat ik mijn boekenlegger op de bladzijde waar ik gebleven was, had gelegd. Mijn moeder kwam naar mij toe en ik ging recht op zitten om voor haar ruimte te maken op de bank.
Ik merkte dat ik zowel nieuwsgierig als nerveus werd. Ik voelde mijn hartslag in mijn hals kloppen, alsof mijn lichaam al wist dat het nooit iets goeds kon zijn. Het zal waarschijnlijk ook niet al te positief zijn, als mijn moeder zo nerveus naast me zit zoals ze nu zit.

''Nou, zoals je wel waarschijnlijk beseft, kunnen we Dave niet meer langer hier houden. Daar was je al wel van op de hoogte,'' begon ze. Oh, nee... ''En dus breekt nu ook het moment aan dat we de keuze maken hem zijn vrijheid terug te geven, ondanks dat een aantal van je vaders raadsleden het daar niet mee eens zijn. Je kunt wel raden wat zij willen, maar wij zijn het daar, voor deze keer, het niet mee eens. We zullen zorgen dat hij op een veilige manier zo ver mogelijk hier vandaan op een veilige plaats zal worden vrijgelaten, lieverd. Maar ik wilde je dit vertellen omdat je de afgelopen week nog steeds niks hebt ondernomen wat betreft Dave. Ik wil niet dat je de kans verspilt om nog antwoorden van hem te krijgen, als je dat nog wil.'' 
Ik wist niet wat ik hiermee aan moest. Ik wist dat Dave uiteindelijk weg zou gaan, maar zo snel had ik niet verwacht. Nou ja, snel, ik wist nu nog steeds niet wanneer hij weg zou gaan.

''Wanneer zal hij vertrekken?'' vroeg ik na mijn stille zwijgen.

''Als alles verloopt zoals nu gepland staat, binnen nu en drie dagen. Maar het meest waarschijnlijk is over drie dagen, aangezien er nog een paar raadsleden zo veel stampei over maken. Maar die waren er van begin af aan al op tegen, ook om hem hier te houden voor jou. Of überhaupt al levend te houden. Maar je vader doet op het moment zijn best om alles te regelen, echt. Hij is van plan alles te regelen zonder dat die raadsleden erachter komen, en hij zal het hun zelf duidelijk maken dat deze discussie al geen zin meer heeft, tegen de tijd dat Dave op veilige afstand is gebracht.'' Ik blijf stil. Ik kijk mijn moeder aan, die terug naar mij staart terwijl ze weifelend op haar lip bijt. Op de een of andere manier voel ik me een beetje verdoofd, alsof mijn lichaam besloten heeft dat het niet wil horen wat er gezegd is. De woorden dringen maar met moeite door. 

''Wanneer kan ik hem nog bezoeken?''

''Wanneer je wil, maar ik zou snel zijn als ik jou was en als je het natuurlijk nog wil,'' antwoordde mijn moeder. Het was voor mij zeker niet de vraag of ik het zou willen, eerder of ik het nog zou durven. Ik was bang dat als ik eenmaal hem weer zou zien al het verdriet weer naar boven zou komen en ik pal voor zijn neus in elkaar zou storten, huilend en smekend om mij niet alleen te laten. In gedachten zucht ik om mezelf, waar is de zelfverzekerde Rosa gebleven? Liefde doet vreemde dingen met je.

''Oké, ik denk dat ik morgen misschien wil. Maar ik ben er nog niet zeker over, is het goed als ik er eerst een nachtje over slaap?'' 

''Maar natuurlijk, lieverd. Neem je tijd, maar neem wel de juiste beslissing. Ik weet dat je het er moeilijk mee hebt, maar ik denk dat je er een enorme spijt van zult krijgen als je toch besluit om hem niet te bezoeken en zodra je het dan toch nog wel wil, zal het te laat zijn.'' Daar had ze een punt in. Maar ik moest toch echt eerst ervoor zorgen dat ik genoeg moed bij elkaar zou schrapen om hem nog eens te zien. Ik wilde niet dat ik in een moment van zwakte in elkaar zou storten. 
Mijn moeder besloot dat ze nog andere dingen te doen had en ze wilde mij niet storen met het overwegen van mijn mogelijkheden, dus vertrok ze uit mijn kamer en liet mij hier alleen achter. 
Ik vond het moeilijk om te beslissen wat het beste zou zijn, al drong natuurlijk de mogelijkheid tot een laatste bezoek het meest aan. Maar ik wist niet of ik dit wel zou durven. Om die gedachte moest ik lachen, vroeger had ik nooit eraan getwijfeld of ik iets zou durven of niet. Ik schudde met mijn hoofd, stiekem teleurgesteld in mijzelf, omdat ik nu ergens voor terugkrabbelde. Ik moest niet zo denken, maar het gewoon doen. Ik zou vanzelf wel zien hoe het me zou bevallen. Ik zou kunnen besluiten om weg te gaan als ik zou merken dat ik het er te moeilijk mee zou krijgen. Mijn moeder had gelijk, het zou jammer zijn als ik zo'n laatste kans zou laten schieten. 
Nadat ik dus mijn besluit genomen had, besloot ik om mijn laptop te pakken en te kijken of het internet nog iets interessants te bieden had. Of dat May misschien online zou zijn. Ik had haar al een tijdje niet meer gesproken, nadat ze vertrokken was samen met Raoul en Max had ik haar hooguit nog een of twee keer via internet gesproken, en dan niet voor lang. De laatste tijd had ik niet echt de behoefte gehad om met wie dan ook te praten, behalve dan met een paar mensen hier. 
Terwijl mijn laptop zijn best deed om op te starten, gezien hij zo oud is dat ik me überhaupt afvraag waar hij de kracht nog vandaan haalt om nog op te kunnen starten, ruimde ik hier en daar wat dingetjes op in mijn kamer. Daarna plofte ik weer neer op mijn bed en schoof de laptop op mijn schoot. Je zou toch denken, dat ik als dochter van de koningin en koning op z'n minst een laptop zou hebben die niet zo goed als op zijn sterfbed lag, maar het is niet anders. Ik had al eens gezeurd om een nieuwe, maar er was niet echt gehoor naar. Als ik een snelle computer zou willen gebruiken, dan kon ik naar de studieruimte, daar stonden twee splinternieuwe computers, kreeg ik toen als antwoord. Maar dat was nou net het probleem; ik zou dan naar de studieruimte moeten gaan en ik zit veel liever op mijn bed, in mijn eigen kamer, met een laptop op mijn schoot. Veel comfortabeler. 
May was spijtig genoeg niet online, maar ik liet haar wel een berichtje achter met de vraag hoe het met haar en de rest ging en dat het hier niet veel anders was dan het doorsnee saaie leventje dat ik hier leidde. Ik had nog steeds niet de behoefte gehad om haar te vertellen dat Dave hier was en dat hij weg zou gaan en dat alles over was. Ook al was ze mijn beste vriendin, we leidden nu allebei een totaal ander leven en ik kon merken dat ik niet meer die behoefte had alles mee te delen. Ik wist niet of dat goed of slecht was. 
Na nog een tijdje langs een aantal sites te zijn gegaan, had ik niets meer te doen op de laptop, dus klapte ik hem dicht, legde hem op mijn bed naast me en besloot dat ik mijn moeder maar eens zou gaan opzoeken om haar te vertellen dat ik Dave nog een keer zou willen spreken. Het zou niet moeilijk zijn om mijn moeder rond dit tijdstip te vinden, vaak zat ze nu in haar eigen studieruimte. Zo ook nu, dus klopte ik aan en na haar toestemming om binnen te komen liep ik de studieruimte binnen.