Een onmogelijke liefde

Bonus Chapter (Daves p.o.v.!)

Hai mensen, aangezien me dit wel eens  gevraagd, doe ik een hoofdstukje in Daves p.o.v.! Het zal geen extreem lang hoofdstuk worden of zo, ik doe dit gewoon om mijn geweldige fans even tevreden te stellen en totaal niet *kuch* omdat ik een beetje zonder inspiratie zit voor een nieuw hoofdstuk *kuch* en hierdoor hoop weer nieuwe inspiratie te krijgen *kuch*. Dusssss, veel plezier om eens te lezen in de p.o.v. van die geweldige en sexy Dave :D hihi.

Xxxx Elisa

****************************************************

Tijd vliegt voorbij als je in een cel zit en geen ruk te doen hebt. Tenminste, voor een groot deel. Soms kroop de tijd voorbij en werd ik gek van het niets kunnen doen. 

In de tijd dat ik hier nu zat was ik redelijk aangesterkt nadat ik op half sterven gevonden werd door een paar beschermers aan de rand van een woud waar ik me met mijn laatste krachten overeind hield aan een dikke stronk van een eeuwenoude boom. Op het moment dat ze naar mij toe liepen toen gaf ik er niet meer om of ze me daar ter plekke zouden vermoorden, ik was zo zwak en uitgehongerd en dorstig dat ik liever dood was dan levend. Maar ze doodden me tegen al mijn verwachtingen in daar niet, ze namen me mee hiernaartoe. Een had mij onderweg wat eten en drinken aangeboden, maar ik had het afgewezen, deze twee mannen niet vertrouwend en ik ook al wilde een groot deel van mij dus toen wel liever dood zijn dan levend, ik had geen zin om aan een simpel vergif te sterven. 

En nu zat ik dus hier, in mijn cel, te zitten en te zitten, aangezien ik verder weinig kon doen. Soms was Rosa langsgekomen, vooral in het begin toen ik nog te zwak was om überhaupt iets te doen, maar nu waren haar bezoekjes wat gematigder geworden. Wat ook niet gek is aangezien ik gezegd heb tegen haar dat ik niet wist of ik nog wel verder met haar wilde. Dan zou ik het ook niet kunnen verdragen om nog veel langs te komen. Maar ja, ik sprak de waarheid, ik wist echt niet of we zo wel verder moesten gaan. Na alles wat we doorstaan hebben wilde ik haar niet nog verder in de problemen brengen. En ze zou veiliger zijn als ik niet meer in haar leven zou zijn...

Daarbij heeft de tijd die ik heb verbruikt terwijl ik door de bossen en steden door vluchtte me waarschijnlijk een soort trauma bezorgd, terwijl ik steeds zwakker en zwakker werd. Ik had momenten dat ik hallucineerde door mijn slechte toestand. Ik hallucineerde eens dat ik een grote plas water zag en ik strompelde erop af, zo blij eindelijk water te hebben, maar eenmaal op de plek zelf voelde ik dat er helemaal geen water was ondanks dat ik het wel zag. Zulke momenten waren vreselijk. 

Maar de momenten nu waren ook vreselijk. Ik wist dat de volgende keer dat Rosa langs zou komen ik het haar moest zeggen, en dat verscheurde mij vanbinnen. Ik probeerde mezelf met allerlei smoesjes ervan te overtuigen dat het echt wel anders kon, dat het niet per se nodig was om uit elkaar te gaan en dat ze ook heus wel veilig was als we nog bij elkaar blijven, maar ik wist dat dat leugens waren en dat ik haar alleen maar in gevaar zou brengen door bij haar te blijven, hoe graag ik het ook zou willen en hoe zeker ik ook weet dat het haar helemaal niks zou interesseren of ze gevaar zou lopen door bij mij te blijven. Maar mij maakte het wel uit, ik wilde niet dat zij, zeker als toekomstige troonopvolgster, niet in gevaar zou zijn of zwart gemaakt zou worden en een schande zou gaan vormen later voor haar volk. Bij mijn volk telde eer enorm mee en als je je eer ten schande gemaakt had dan was het gewoon beter nooit meer je gezicht ergens te laten zien, als je nog een beetje een normaal leven zou willen hebben. Daarom wilde ik haar eer niet verder schenden door mijn toedoen, ook al wist ik dat het hier een stuk minder om eer ging dan bij mijn volk. Het zou toch haar reputatie nog erger verwoesten dan dat het al was.

Er kwam een beschermer langs met een plaat met daarop een bord met eten en een fles water, hij schoof het door het luik door de deur heen naar mij toe.

''Eet smakelijk,'' bromde hij door het luik heen.

''Dank je,'' antwoordde ik, al wist ik dat hij me waarschijnlijk niet gehoord zal hebben. Ik liep naar de plaat toe en nam hem mee, ging weer zitten op mijn bed en ging in mijn gedachten verzonken eten. Ik had amper in de gaten wat ik precies aan het eten was, en het interesseerde me eerlijk gezegd ook niet zo. Ik had een hele liter water gekregen en dronk na het eten praktisch de helft in een paar teugen al leeg en bewaarde de rest voor later als ik nog weer dorst zou krijgen. Ik werd hier goed verzorgd, daar niet van, en als ik dorst kreeg dan kon ik gerust naar voren lopen en op het glas tikken om iemands aandacht te krijgen en dan een gebaar maken van dat ik dorst had en graag wat te drinken wilde hebben en dan werd mij ook altijd wel wat gebracht, maar ik kon ook niet zeggen dat dit een luxueus hotel was. 

Ik ging liggen op mijn bed en keek naar het plafond, ik weet niet voor hoe lang. Waarschijnlijk voor lang want op een gegeven moment moet ik in slaap gevallen zijn, want ik werd gewekt door een beschermer met de mededeling dat Rosa me kwam opzoeken. Er vormde zich een brok in mijn keel. Nu kwam het moment om het haar te vertellen. Als ze hier zo meteen zou staan, mooi en prachtig en sterk en lief en vol vertrouwen zou ik haar moeten breken, want dat was precies wat er zou gebeuren als ik het haar zou vertellen. 

Ik begon langzaam weer te twijfelen of ik het nu wel moest doen. Het kon vast wel anders, dacht ik. Ja, dat moest wel, ik hield zo veel van haar dat er wel een andere manier moest zijn. Maar ik verdrong deze wanhopige gedachte met de wetenschap dat dat niet zo was. 

Ik zag haar om de hoek naar mijn cel toe komen lopen. Ik zag haar gelaatsuitdrukking, nerveus en totaal niet opgewekt, alsof ze hier liever niet wilde zijn maar wist dat ze geen andere keus had dan het toch onder ogen zien te komen. En terwijl ze daar voor de celdeur stond, wachtend tot de beschermer haar toegang verschaf tot binnen de cel, wist ik zeker dat ik moest doen wat er gedaan moest worden. Om haar te beschermen. Omdat ik van haar hield met heel mijn hart. 

Ik moest dit doen. Soms moeten er offers gebracht worden die mensen kapot maakt vanbinnen, maar later ons versterken en uiteindelijk blijken de juiste keuze te zijn geweest. 

Soms moest je iemands hart breken, en die van jezelf, terwille voor hun bescherming.

Soms moest je iets doen, waar heel je hart nee tegen schreeuwde, in een wanhopige kreet omdat hij de liefde van zijn leven niet kwijt wilde raken.

Soms moest je die gevoelens verdringen voor het beste, voor het grotere. Voor hetgeen dat het belangrijkste was.

Het beschermen van degenen van wie je met heel je hart houdt. 

Ik nam een diepe teug lucht, en zuchtte die langzaam uit terwijl mijn grootste liefde voor altijd onzeker voor me stond, voorbereid op het slechtste.