Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 23

Aah ik kan niet vaak genoeg sorry zeggen dat het zo lang duurde, maar echt, ik ben ZÓÓ druk!! School is niet grappig meer -serieus, 3 vwo, in de laatste twee weken voor de vakantie zo'n 15 toetsen, neuuh, we hebben echt geen leven naast school hoor!- En na de vakantie gaat het net zo gezellig weer door, ik wil toetsweken! Lijkt me veel relaxter. En er zijn gewoon wat dingetjes die mijn aandacht opeisen, mijn concentratie en zo xD. En wat nieuwe vrienden erbij, en denk dat iedereen het wel herkend als ik zeg dat ik daar dan ook weer veel mee chat, en met mijn beste vrienden en zo natuurlijk ook. Ik baal er alleen zo van dat ik gewoon echt geen tijd heb! Jullie moeten zien, ik sta op, ga naar school, maak daarna thuis mijn huiswerk tot een uur of half 10, 10 uur, ga daarna douchen en zo en dan kan ik mijn bed alweer in, dag in dag uit! Dus echt super vaak sorry :(. Hopelijk vergeven jullie me! 

xXx Elisa

****************************************************

Daar stond ik dan, in mijn kamer, of beter gezegd; mijn voormalige kamer. Ik had mijn spullen die er nog lagen in een koffer gepropt en verder in een tas, want erg veel was het niet. Waarschijnlijk zou ik toch wel nieuwe en supermoderne spullen bij mijn ouders krijgen. Ik hield mijn favoriete vest vast, terwijl ik levenloos een beetje voor me uitkeek. Ik stond voor mijn deur, met mijn gezicht naar mijn kamer gericht. Ik wilde het niet verlaten, ik wilde er niet afscheid van nemen. Ik was daar niet aan toe, en toch wist ik dat er niks anders opzat als dat. 

Maar tijdrekken zou iedereen doen als die in mijn schoenen had gestaan nu, tenminste, als die er net zo tegenop zag als ik deed en zich er niet verschrikkelijk op verheugde. 

Er werd op dat moment op mijn deur geklopt. Een beetje verdoofd draaide ik me om, opende de deur en zag Maylene en Raoul er staan. Maylene was vertrokken nadat we alles ingepakt hadden, en ik gevraagd had voor een moment voor mezelf. Nu ik vlug een blik op de klok wierp, zag ik dat het alweer een uur verder was. Dat ze me nog niet hadden opgehaald.

''Max kon niet mee, sorry,'' zei Raoul. Ik knikte, en May zag eruit alsof ze ieder moment in tranen uit kon barsten.

''Dus je gaat echt weg?'' vroeg Raoul.

''Ja,'' zei ik, maar mijn stem was niet meer als een zacht gefluister. Ik ging opzij en ze liepen mijn kamer in, gingen zitten op mijn bed, met hun schouders gebogen, verslagen. Toen waren we alle drie weer voor een moment stil, niemand wist waar hij de stilte mee moest verbreken.

''Ik wil niet dat je weggaat,'' zei May. ''Ik bedoel, het is geweldig dat je nu de prinses bent, wat klinkt dat raar, als een sprookje, en dat je veilig bent nu, maar ik zal je missen, zo verschrikkelijk erg.'' 

''Ik jou ook, ik ga daar dood! Ik zweer, ik zal sterven van verveling en eenzaamheid denk ik,'' antwoordde ik.

''Hé, en ik dan? Ik ga je ook missen, het zal echt verschrikkelijk saai worden hier zonder jou denk ik. Is er echt geen enkele andere mogelijkheid?'' zei Raoul. Hij keek me met grote, smekende ogen aan.

''Sorry, niet dat ik weet. Maar ik zal mijn best doen om terug te komen, dat beloof ik. En we kunnen contact houden toch? Jullie hebben jullie eigen computer en ik denk dat daar ook vast wel een computer te vinden is. Dat lijkt me wel logisch.'' Ik keek naar May, die met haar hoofd weggedraaid aan mijn lakens zat te plukken, waarschijnlijk wilde ze niet laten merken dat ze echt op het punt stond om in tranen uit te barsten.

''Oké, afgesproken,'' zei Raoul.

''Uhu, May, gaat het?'' vroeg ik.

''Nee,'' antwoordde ze, en haar stem brak. Ze barstte nu in tranen uit, keek me aan met een hartverscheurend gezicht. Ik liep op haar af, en merkte zelf nu ook dat de tranen over mijn wangen liepen.