Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 26

Jhaaaa eindelijk dan, echt een nieuw hoofdstuk! Sorry echt zo druk, die toetsweek ook, 5u bezig met leren per dag. 

*******************************************************

 Ondertussen waren er een paar weken voorbij gegaan. Dave was sterker geworden en zag er weer stukken beter uit, hij was een beetje in de war, vermoeid, omdat het nu pas echt goed tot hem doordrong wat hem eigenlijk allemaal overkomen is, hoe zwak hij geworden was, hoe lang hij op de vlucht was geweest. 

Ik was eerst iedere dag naar hem toe gegaan, bleef net zo lang tot ze me er letterlijk weg moesten sleuren, en zelfs dan verzette ik me nog. Alleen als Dave zelf aangaf dat hij even op zichzelf wilde zijn, of zodra ze me weer mee moesten sleuren, en hij zei dat ik me niet moest verzetten, dat hij even rust wilde, verzette ik me niet en vertrok ik gewoon, na een lange knuffel vaak, dat wel. Het liefst was ik de hele tijd bij hem, zorgde ik de hele tijd voor hem, hield ik hem de hele tijd in de gaten voor als hij wakker werd uit een nachtmerrie en hij doodsbang wakker werd, zoals hij me een paar keer verteld had, ik wilde gewoon dat ik constant er voor hem kon zijn. Maar ik had het nu zelf ook weer druk met lessen, schoolvakken en mijn extra lessen zodat ik een goede prinses zou zijn, en later een goede koningin, ook al zag ik mezelf dat nog steeds niet worden, maar ik moest alsnog, helaas, de lessen volgen, hoeveel ik ook tegenwerkte, of gewoon niet kwam opdagen, of hoe vaak ik ook gezegd had dat ik het niet wilde, maar ja, het was zoals het was afgesproken, het moet, kreeg ik dan altijd weer te horen. Het begon uitermate vervelend te worden. 

Laatst nog, had ik me echt volledig het tegenovergestelde gedragen dan zoals van me verwacht werd. Ik zat ongemanierd, dronk slurpend, liep alsof ik half dronken was, en toen ik een boer liet waar zelfs mannen die niks anders deden dan boercompetities houden, u tegen zou zeggen, raakte mijn lerares, die sinds ze de opdracht had gekregen mij lessen te geven toch al op het punt stond een burn-out te krijgen, haar beheersing helemaal kwijt, ging ze zo over de rooie, dat ze al gillend ''dit kind is onmogelijk'' en ''ze wordt nog mijn dood!'' wegrende, en blijkbaar had iedereen die het meegekregen had, niet eens verwonderd opgekeken dat ze zo door de gangen naar haar verblijf gegaan was. En ik had daar gestaan, niet wetend of ik nou heel hard moest lachen, of moest vrezen voor welke straf ik hiervoor zou krijgen. Uiteindelijk moest ik mijn excuses aanbieden en kreeg mijn lerares een week vrij om even bij te kunnen komen, voordat ze echt een burn-out kreeg door mij. Ik had mijn straf eigenlijk erger verwacht, maar hey, mij hoor je niet klagen!

Vandaag ging ik weer naar Dave toe, ondanks dat ik nu al vaak naar hem geweest was, bleef ik iedere keer zenuwachtig als ik weer naar hem toe ging. Ergens was ik bang denk ik dat hij er opeens niet meer zou zijn, of dat ze besloten hadden hem toch van het leven te beroven. 

Na de rit van een kwartier, stapte ik uit en zei ik Joël gedag, en liep ik naar het gebouw waar Dave vast zat. Ik hoefde bij de balie al niet meer te zeggen voor wie ik kwam, en zij hoefden mij niet meer te zeggen hoe lang ik uiterlijk mocht blijven. Ze schreven mijn aanwezigheid gewoon op, zorgden dat iemand meeging, en dat was het. 

Ik liep Daves cel in, hij zat op zijn bed met zijn gezicht in zijn handen. Hij keek niet op.

''Hey, is er wat?'' vroeg ik, gelijk bezorgd. Hij keek op naar mij, gaf me een scheve glimlach.

''Hmm, ik twijfel gewoon een beetje,'' antwoordde hij.

''Waarover?'' Ik was nu een en al nieuwsgierigheid, maar ik was ook een beetje bang. Waarover zou hij twijfelen? 

''Over dit.''

''Huh?'' Ik ging naast hem zitten, keek hem recht in de ogen aan. Zijn ogen leken dof, de glinstering die ik toentertijd er al die tijd in gezien had, was er niet.