Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 27

Haiii ben ik weer. Nieuw hoofdstukkie (whooeww haha). Enjoy ;)

******************************************************

Ik was al wakker voor mijn wekker afging. Een kwartier later was ik al opgefrist en wel, klaar voor het ontbijt, dat pas over een half uur klaar zou staan. Eigenlijk had ik helemaal geen honger, alle leegte in mijn maag werd opgevuld door een haast misselijk gevoel van de zenuwen. Ik zou vandaag mijn beste vrienden eindelijk weer terugzien! Ik kon het nog steeds niet geloven. Ik had er zelfs over gedroomd, wat er precies gebeurde in die droom weet ik niet meer, ik weet alleen nog dat het met mijn vrienden te maken had, dat we weer bij elkaar waren. En nu, over anderhalf uur, zouden ze hier al zijn. Maylene en ik zouden elkaar waarschijnlijk gillend de armen invallen, terwijl de jongens ernaast zouden staan van 'Oh, zie hun weer', maar dan uiteindelijk toch meegesleurd worden in Maylenes en mijn moordende knuffel. Alleen bij het vooruitzicht groeide er al een gigantische glimlach op mijn gezicht. 

Aangezien het toch nog wel even duurde voor ik kon aanschuiven bij het ontbijt, ging ik nog snel even achter de computer, om te kijken of ik nog nieuwe berichten had. Nadat dat kreng eindelijk opgestart was, zag ik dat dat niet het geval was. Stiekem had ik gehoopt dat May toch een beetje helemaal hyper me bericht had dat ze eraan kwam, maar blijkbaar had ze geprobeerd dat voor zich te houden, met succes tot nu toe. Ik kende haar en wist dat ze me anders allang een berichtje had gestuurd met dat ze eraan kwam, zo was ze wel. Vaak dan ook nog in hoofdletters, natuurlijk.

Ik sloot de computer maar weer af en liep alvast naar beneden toe, richting de eetzaal. Ik wist nu al dat het eerste wat mijn vrienden en ik zouden doen, was dat we door het hele paleis heen zouden gaan, al was het maar dat ze een kwartiertje korter zouden verdwalen als ze naar het toilet zouden moeten. 

Toen ik al een tijdje in de eetzaal, alleen, zat, kwam mijn kleine broertje ook aangelopen, zijn haar stond nog alle kanten op. Die had zich daar zichtbaar niet om bekommerd.

''Morgen, kleine. Net het bed uit komen rollen?'' vroeg ik plagerig.

''Mehhh, ja. Waarom moet ik er nou ook zo vroeg uit als het om jouw vrienden gaat? Ik kan toch wel later ontbijten?'' beantwoordde hij in een vraag, mopperend, terug.

''Omdat samen ontbijten veel gezelliger is. En je kan hierna toch weer gewoon je bed in?''

''Dan ben ik niet meer zo moe dat ik in slaap zal vallen,'' zei hij terwijl hij op een stoel tegenover mij ging zitten. Ik rolde met mijn ogen.

''Het is ook nooit goed hé?''

''Nee inderdaad!'' Hij stak zijn tong naar mij uit. Het kon me niet schelen dat ik al bijna volwassen was, ik stak de mijne nog verder terug naar hem uit.

''Je bent gewoon verwend jongen, op mijn school moest ik er iedere ochtend nog wel vroeger eruit, niet zeuren dus,'' antwoordde ik.

''Nou en,'' was zijn kinderlijke antwoord. Net toen kwamen ook onze ouders erbij zitten. Mijn moeder naast mij, en Thoms vader naast hem.

''Goedemorgen, hebben jullie tweeën nog goed geslapen?'' vroeg mijn moeder zeer opgewekt. Ze keek vooral mij met een brede glimlach aan, waardoor ik automatisch breed terug een glimlach gaf.

''Ja, ondanks de zenuwen heb ik prima geslapen!'' zei ik.

''Wel oké, maar ik ben niet gewend zo vroeg op te moeten, mama,'' zei Thom.

''Ach, kom nou. Het valt nog wel mee, je bent zo jong, jij barst nog van de energie, daar merk je niks van, van dat ene uurtje minder slaap.''

''Twee,'' zeurde hij. Mijn moeder lachte alleen maar, en Thoms vader aaide hem over zijn bol, iets waar hij echt absoluut niet van hield.