Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 31

Aangezien het zo laat werd omdat ik de tijd uit het oog verloor, sprak ik die avond mijn moeder niet meer. Ik had Thom naar bed gebracht en daarna was ik mijn eigen bed ingekropen, en had ik aan een ruk door geslapen tot de volgende ochtend.

Maar nu ik eenmaal wakker was wist ik dat het niet lang zou duren voor mijn moeder zou aankomen met de vraag wat er aan de hand is. Ik zuchtte. 

Met de wetenschap dat mijn moeder snel genoeg aan mijn slaapkamerdeur kon staan, stapte ik uit bed en liep ik richting mijn badkamer. Ik keek mezelf aan in de spiegel, lachte om hoe belabberd ik eruit zag. Mijn haar stond alle kanten op, eigenwijze pieken die als sprieten recht overeind stonden. Ik haalde mijn handen door mijn haar, maar natuurlijk hielp dat niks. Dus sprong ik maar onder de douche, en terwijl de warme stralen langs mijn lijf stroomden, voelde ik de spanning uit mijn lijf trekken die er blijkbaar inzat, en waar ik me niet van bewust was. Misschien dat het toch meer van mij vroeg dan ik zelf door had. Eenmaal onder de douche vandaan, droogde ik me af en kleedde me aan. Ik liet mijn haar gewoon normaal drogen, als ik een föhn gebruikte werd het altijd zo statisch als maar kan.

Terwijl ik net terug van mijn badkamer naar mijn slaapkamer liep, hoorde ik een zacht geklop aan mijn deur. Het was alsof mijn moeder wist dat ik net goed en wel opgefrist en aangekleed was.

''Kom binnen,'' riep ik. De deur ging open en daar stond, zoals ik verwacht had, mijn moeder. Ze keek me weifelend aan, alsof ze niet wist wat ze moest zeggen.

''Goeiemorgen, lieverd. Beetje goed geslapen?'' vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. ''Gaat wel.''

Ze knikte en liep door, sloot de deur achter haar. Ik ging zitten op mijn bed, klopte naast mij als teken dat ze naast me kon gaan zitten als ze dat zou willen. Maar in plaats daarvan ging ze op de bank zitten die tegenover mijn bed stond. In kleermakerszit ging ik recht tegen over haar zitten, keek haar strak aan, wachtend wanneer ze het woord zou gaan nemen. 

Ze beet op haar lip, ze was nerveus. Ik zuchtte. Dan zou ik maar de leiding nemen.

''Goed, ik zou je vertellen waarom ik me zo rottig voel,'' zei ik. Mijn moeder knikte.

''Als je het wil, lieverd. Ik wil je nergens toe dwingen,'' antwoordde ze.

''Nee, ik denk dat het goed is als ik het je vertel. Ik denk dat het zal opluchten.. hoop ik.''

''Oké, neem je tijd.'' Ze glimlachte lief naar me, geruststellend. Ik merkte dat ik van de zenuwen begon te spelen met mijn dekens, en probeerde mijzelf daartoe te stoppen. Lukte niet erg goed. Dus ademde diep in, woog mijn woorden in gedachten. Bedacht hoe ik het brengen zou. Hoe ik haar kon vertellen dat alle moeite en alle problemen die ze op zich af heeft geroepen, samen met haar man, allemaal voor niets is geweest. Want daar kwam het wel op neer. 

''Nou, het zit zo. Dave... Dave heeft besloten dat het over is tussen hem en mij. Alle moeite is dus voor niks geweest. Het spijt me,'' gooide ik eruit. De tranen rolden alweer over mijn wangen, ondanks dat ze ongewenst waren. Mijn moeder keek mij met een groots medelijden aan.

''Oh, liefje, wat vreselijk voor je. Wat moet dit een klap voor je zijn geweest, nadat je hem eindelijk weer kon zien,'' zei ze terwijl ze opstond en naast me ging zitten. Ze legde een arm over mijn schouder heen en trok mij naar haar toe. Ik snikte zachtjes tegen haar aan.

''Ik snap het niet. Ik snap niet waarom. We hebben zoveel moeite gedaan om samen weg te komen, om samen te kunnen zijn. Wat is er gebeurd met hem in de tijd dat hij en ik elkaar uit het oog zijn verloren? Wat maakt dat hij nu dan toch van gedachte is veranderd?'' 

''Ik weet het niet lieverd. Dat zou je hem zelf moeten vragen. Ik vind het alleen heel erg naar voor je.'' Ze streelde mijn haar, maar in plaats van dat het troostend werkte, begon ik alleen maar meer te huilen. Ik kon niks meer zien door alle tranen heen, mijn zicht was volledig vertroebeld.