Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 17

Ik opende mijn ogen, zag hoe de spiegel tegenover mij mijn schoonheid weerspiegelde. Mijn wimpers waren vol, lang en omlijstten mijn ogen die eruit zagen als prachtige zeeën vol met kleur. Mijn gezicht was volmaakt, geen foutje in te vinden en helemaal symmetrisch. Mijn lippen waren volmaakt rood, vol, onweerstaanbaar voor iedere man. Mijn haar golfde prachtig krullend langs mijn gezicht, maakte het plaatje van mijn ongelooflijk prachtige gezicht compleet.

De spiegel werd langer, ik stond op van de stoel waarop ik gezeten had. Ik kon mijn gehele lichaam nu zien in de spiegel. Ik keek verder dan mijn volmaakte gezicht, ging over in mijn net zo volmaakte lichaam. Want alles was perfect symmetrisch, had nergens een klein foutje, een prachtige gebruinde huid en een gezonde uitstraling. Ik bekeek de even zo prachtige jurk die ik aan had. Een zachte kleur blauw, alsof hij van de lucht gemaakt was, zo mooi, zo licht. Hij paste perfect om mijn lichaam, liet mijn lijf er fantastisch in uit komen, liet alles schijnen. Mijn simpele, maar toch prachtige gympies maakten het helemaal af. Ze waren zo simpel, maar ze hadden dezelfde kleur blauw als mijn ongelooflijke jurk, en er was geen vuiltje aan te zien, geen teken van beschadigingen. Ik keek weer op, keek naar het totaal plaatje. Dit kon niet werkelijk zijn, het was te perfect, te mooi, om werkelijk te zijn.

Toen kwam er iemand binnen, zowaar nog knapper, perfecter als ik. Zo zag ik het tenminste. Zijn haar was zorgvuldig in een perfect warrig model gebracht, wat een zachte, schattige, maar ook relaxte en stoere uitstraling gaf. Zijn ogen, alsjeblieft, laat me er niet over beginnen, zo volmaakt, stralend, opgetogen omdat ze mij zagen, en me in zich opnamen. Zijn gezicht was perfect, net zo mooi gebruind als de mijne, en zijn lippen waren een zachte, roze-achtige kleur, maar o zo vol en alleen door ernaar te kijken wist ik al dat er niks zo zacht, niks zo teder was, als die lippen. 

Hij had een prachtige smoking aan, zonder een kreukeltje in te vinden. Zijn deftige schoenen maakten, net zoals bij mij, het plaatje perfect, volmaakt, compleet. 

Hij liep in een zachte tret naar mij toe, alsof hij bang was deze stilte, die net zoals alles hier, volmaakt was, te verbreken. Rustig kwam hij naast mij staan, ik kon zijn rustige ademhaling nog net horen, als het zachte lentebriesje die ons vertelde dat de barre, koude winter voorbij was, en ons liet verheugen op warmere, zachtere tijden, streek hij over mijn haren, mijn linkerschouder. Zijn rechterhand streek als een veertje over mijn linkerschouder, veegde mijn zijdezachte haren naar achteren. Ik draaide me om, en je hoorde mijn jurk zachtjes ruizen toen die mee golfde, als een kleine golf van een grote zee, zo mooi, maar toch zo gewoon. 

Ik keek hem aan, keek naar zijn ogen, waar ik in verdronk. Hij keek naar mij, niet in staat zijn ogen van mij af te krijgen. Langzaam boog hij zich voorover, en net voordat zijn lippen de mijne vonden, mompelde ik zijn naam:

''Dave...''

En toen veranderde alles. De zachte, lieflijke omgeving van deze kamer, veranderde in een griezelige, spookachtige ruimte. Lava barstte uit de grond, en het sijpelde een richting uit, net langs ons. We voelde de afschuwelijke hitte ervan. Dikke rook vormde zich in de kamer, verstikkende, aszwarte rook. Ik wilde gillen, maar er kwam niks uit mijn mond. Ik stond tegen Dave aangedrukt, wilde hem niet verliezen, het was of wij samen komen hieruit, of we zouden beiden ten onder gaan. Geen tussenweg. Die bestond niet. Maar alsof er ooit gehoord werd gegeven aan wat ik wilde.

Want opeens werd Dave uit mijn armen gerukt door een moeilijk definieerbare gestalte. Het leek op iets dat uit de lava zelf gekomen was. Het was van gesmolten lava en nog stromende lava gemaakt. Zijn ogen waren rood, en je zag dat waar normaal gesproken de iris zat, het gevuld was met lava. Hetzelfde gold voor zijn mond, die hij open had gedaan en waar een angstaanjagende lach uit was gekomen, er zaten geen tanden in, geen tong. Alleen maar brandende lava.