Een onmogelijke liefde

Hoofdstuk 12

Heey mensjes :). Ik ben eerder terug, na vijf dagen super weer. Laten we zeggen, dag 1 was zo'n 33 graden, daarna zo rond de 28. Heb inspiratie gekregen, =). Vooral onderweg, en eigenlijk nog meer van de natuur. Dus als je daar wat van leest, grote kans dat ik dat dan als inspiratie heb gebruikt. Dit hoofdstuk zal een stuk langer worden dan die ander, echt sorry dat die zo kort was.... 

So enjoy this chapter! xx

************************************************************************************************************

Ik werd wakker, in de war. Dit was niet mijn bed in de academie. Waar was ik? Toen besefte ik dat ik niet meer in de academie was, maar dit was ook niet het Bed & Breakfast, waar we overnacht hadden.

''Oh,'' kwam er uit mijn mond toen ik besefte dat we in een hotel waren. Wat was ik lekker slim bezig, zeg. Misschien kwam het omdat ik over de academie had gedroomd, dat ik dacht dat ik daar was. Was het maar zo, kon ik maar veilig terug, zonder bang te zijn te worden vermoord. Maar dat zat er dus niet in. 

Ik draaide me om, en keek naar Dave, die naast mijn bed in zijn eigen bed lag, nog diep in dromenland. Zou hij ook straks in de war zijn, vroeg ik me af. Of zou hij niet zo blond zijn? Nee, hij zou gewoon weten waar we zijn. Opeens besefte ik dat we eigenlijk nog niet veel van elkaar wisten, behalve dan dat hij van het Duistere soort was, en ik van het goede, als we onze gemeenschappen moesten geloven. Ik begon overal vraagtekens bij te zetten. Wat was er allemaal waar van wat ze ons wijs maakten? Waarom konden we überhaupt geen vrede sluiten. Omdat het te diep geworteld zit, was het antwoord dat me meteen naar binnen schoot. Ik zuchtte, bleef staren naar Dave, hoe zijn borstkast langzaam op en neer ging, volledig rustig. Slapen, dat was de enige tijd wanneer we ons konden ontspannen, konden dromen over fijne dingen, vergeten wat ons bezighield, wat ons boven ons hoofd hing. De angst dat we zomaar, opeens, aangevallen konden worden, konden we even laten voor wat het was, omdat ons lichaam de ontspanning nodig had. Maar zodra we wakker werden, waren we ons er meteen weer van bewust. 

Het was afschuwelijk.

Na nog tien minuten alleen maar naar die vredige Dave kijken, de slapende, ontspannen Dave, besloot ik om op te gaan staan. Zachtjes, want ik wilde 'm niet wakker maken. Ik wilde het niet van hem afnemen, dat gevoel alsof er niks aan de hand was. Dat gevoel dat ik een halfuur geleden nog had. Dus sloop ik letterlijk naar de badkamer, gelukkig stond de deur nog open, van gisteravond, toen we onze tanden gingen poetsen, en ik gedouchet had. Dus die hoefde ik niet te openen, met de kans Dave wakker te maken. Voor de spiegel, met het wastafeltje ongeveer op de hoogte van mijn navel, zag ik hoe ik eruit zag.

En dat was niet bepaald fraai.

Mijn haar zat alle kanten op, alsof er een kat doorheen gestormd had. Dus pakte ik als eerste mijn haarborstel, terwijl ik liever mijn mond als eerste wilde poetsen, maar mijn haar zag er zo afschuwelijk uit, dat ik me al verwonderde dat de spiegel hier niet regelrecht voor mijn neus kapot gesprongen was. Of op z'n minst gevlucht was. Je weet wel, wat je soms ziet in die achterlijke tv-series. Dat zo'n ding opeens handen en voeten krijgt, en een gezicht. En dat gezicht gilt op dat moment z'n longen uit het lijf, en rent dan gillend weg. 

Zoiets had ik eigenlijk verwacht. Maar aangezien dat niet gebeurde, pakte ik toch voor de zekerheid mijn haarborstel. Ik haalde voor de eerste keer uit, en hij verdween nog net niet. Ik moest hard trekken, en het deed zeer. Echt zeer. Het soort pijn dat je net zo erg irritant vind als wanneer je verbrand bent, zoiets.

Na zo'n tien minuten, als het niet een uur was, zoals het in mijn belevenis was, kwam er eindelijk schot in. Mijn haar begon er weer wat fatsoenlijker eruit te zien. Maar nog niet zoals ik wilde. Uiteindelijk bereikte ik dat wel, mijn haar dat weer golvend en mooi om mijn gezicht hing, maar hoe veel tijd ik eraan besteed had wilde ik echt niet weten. Langer als anders, dat wist ik wel zeker.