Ανεκπλήρωτο.

Τσιγάρα

Έχω κρατήσει εκείνα τα δύο τελευταία τσιγάρα που μου υποσχέθηκες τότε.

Που θα τα καπνίζαμε παρέα, ξανά, σε εκείνη την τυχαία ταράτσα.

Τα έχω κρατήσει ως ανάμνηση των στιγμών μας καθότι πια, ξέρω, πως δεν θα γυρίσεις.

Και αλλάζω μάρκες συνέχεια.

Μα τα πνευμόνια μου αποζητούν εκείνο.

Εκείνο το τσιγάρο που μου αναλογεί.

Που θα πετάγαμε τις τσάχτες του μαζί κάτω, στο παγωμένο πεζοδρόμιο.

Καθότι πια, ξέρω, πως δεν θα γυρίσεις.

Ανεβαίνω στη ταράτσα άλλο ένα βράδυ. Μα έχω συντροφιά. Τα δύο μας τσιγάρα.

Ανάβω το πρώτο μηχανικά.

Το αφήνω να καεί και μαζί του να κάψει κάθε μας ανάμνηση. Αφήνω τον καπνό του να με πνίξει όπως με πνίγουν και οι απουσίες σου.

Και όταν τελειώνει, το πετάω.

Έτσι απλά. Όπως θέλω να πετάξω και εσένα από την ζωή μου.

Βγάζω το επόμενο. Το δικό σου τσιγάρο. Το καπνίζω νοσταγλικά. Με την πικρή γεύση που μου άφησαν τα χείλη σου πριν φύγεις.

Τότε που μέσα στην παραγεμισμένη βαλίτσα σου, πήρες και εμένα μαζί.

Τελείωσε και αυτό το τσιγάρο.
Τελείωσε και η νοσταλγία μου για απόψε.
Τελείωσες και εσύ για μένα απόψε.

[18/11/2017]