Ανεκπλήρωτο.

ήμουνα τόσο νέα

Λιώνουν μαζί με το κερί, γοργά, όσες στιγμές κρατάω πένα, όσες ανάβω τσιγάρο και όσες σκέφτομαι εσένα.

Και κάπου εκεί παύω βιαστικά τα μάτια μου να σκουπίσω, βγάζουν αίμα, βγάζουν δάκρυα και νόμιζα πως μπορούσα να σταματήσω.

Χαράζω σκέψεις πάνω στα σύννεφα μπας και γίνουν όλα της ζωής μου τα άσπρομαυρα πιο ωραία, γαμωτο ήμουνα τόσο νέα.

Τα όρια μου ήταν αμελητέα, όλα εκτός του σώματος και του νου που είχε αρχίσει να σκουριάζει. Είχε χαλάσει και εγώ ήμουν βαμμένη μόνο με μια απόχρωση χρώματος απαλού. Γαμωτο μ' άρεσαν τόσο τα χρώματα.

Έχω εξωτερικά χαρακτηριστικά σκληρά μα πιο παγωμένη καρδιά, πιο παγωμένη από την νύχτα που με χώρισες. Και σου 'χα ζητήσει ζακέτα καθώς τις δικές μου απέφευγα, ξαφνικά μύριζαν όλες τόσο εσύ. Μια ακόμα την έχω κρατήσει στης ντουλάπας την άβυσσο, τσαλακωμένη όπως και είμαι εγώ η ίδια. Γαμωτο ήμουν τόσο όμορφη.

Βγαίνω γυμνή στο μπαλκόνι, και μιλώντας καθαρά εννοώ αποκλειστικά την ψυχή μου καθώς τα βράδια αγριεύει. Δεν κρατάτε σε λουριά και μου 'χει διαλύσει ό,τι κορνίζα είχα στο σπίτι, συνήθως είχαν φωτογραφίες μας. Βγαίνω, λοιπόν, και αναπνέω και το κάνω τόσο δύσκολα, πως να καταλάβεις ο άλλος κάτι που θεωρεί πέρα από δεδομένο. Γαμωτο ήμουν τόσο ελεύθερη.

Έκλεισα το πρόσωπο στις χούφτες μου και αναρωτήθηκα σιωπηλά, τι θα είχε γίνει αν μέναμε αιώνια σε εκείνη την βραδιά; μπορεί να φοβάμαι, μα όλα τότε τουλάχιστον έμοιαζαν πιο αληθινά και πιο ζωηρά. Γαμωτο ήμουν τόσο γεμάτη.

Ένα κόσμημα φτηνό που αγοράσαμε σε ένα κατάστημα δίπλα από μια παραλία που αυτοκτονήσαμε στο ηλιοβασίλεμα. Ένα πακέτο τσιγάρα μισό, δικό σου διαλεγμένο, τόσο δειλή που δεν σε αφήνω πια ούτε μέσα απ' το τσιγάρο σου να με προσεγγίσεις.

Στεγνή και άκομψη. Τρέχει αίμα από τις πληγές που άνοιξα για να φωλιάσουν οι αναμνήσεις καθώς στο μυαλό μου πια δεν χωρούσαν.
Και ήμουνα τόσο νέα.

[30/11/2018]
πάνε χρόνια και όμως αφήνει το ίδιο συναίσθημα πάντα,
Κρις.