Ανεκπλήρωτο.

Και είμαι ουρανός

Και είμαι ουρανός, είμαι ουρανός.

Και θαυμάζω τους απλοϊκούς και στην γη, ευτυχισμένους. Όσους έπαψαν να μου ρίχνουν μια ματιά και εμένα πότε-πότε, όσους κάποτε ήμουν τόσα και τώρα ψάχνουνε στο χώμα.

Και είμαι ουρανός.

Και ο καπνός απ' τα τσιγάρα τους έρχεται σε εμένα και γίνεται σύννεφα. Αυτά τα τσιγάρα που καίνε μέσα τους αναμνήσεις, απωθημένα, άπρακτα όχι καπνό και πίσσα.

Και μαζεύονται τα σύννεφα και κάποια στιγμή, βρέχει.

Μα εδώ δεν βρέχει πια.
Και ξεράθηκε η γη κάτω απ' τα πόδια μου και μαράθηκαν τα άνθη που έκλαψα τις αναμνήσεις μας να τα ποτίσω.

Και έχω μια βαλίτσα και θέλω να φύγω από εδώ μα βλέπω πως όπου πάω έχω την δυστυχία.

Και έχω μια βαλίτσα και μέσα της κουβαλάω την ψυχή μου, την ψυχή του και την θλίψη.

Και είμαι ουρανός, είμαι ουρανός
Και έχω μια βαλίτσα, για να φύγω.

Που πια καθόλου δεν βρέχει.
Και που όπου και αν πάει, θα σε βλέπει.

αιώνια αφιερωμένο στη Μαργαρίτα που είχε δακρύσει όταν το διάβασε,
[20/10/2018]