Ανεκπλήρωτο.

οι αναμνήσεις

Έσβησα φώτα στο δωμάτιο μου και κοίτομαι κάπου σκεπασμένη.

Έχω το ένα μάτι ελεύθερο σα να παραφυλάω μη περάσει η ευτυχία απ' την πόρτα μου απ' έξω και δεν την δω.

Και περνά μια σκιά, μια γδαρμένη με ένα φόρεμα φθαρμένο μετάξι και στολίδια αναμνήσεις.

Βράδια παλιά θα αγκάλιαζα αιθέρες μα αυτές κάνουν καλύτερη συντροφιά ακόμα και από εσένα.

Με βοηθάνε να ανάψω τσιγάρο και δεν φωνάζουν αν το παρακάνω λίγο. Μου ψιθυρίζουν γλυκόλογα τα βράδια και στέκουν σιωπηλές κάθε που τολμώ να τις ανιστορήσω.

Και σε κάθε σβήσιμο πονάνε και σε κάθε πέρασμα γελάνε λίγο πιο έντονα ενώ σφίγγουν μια αγκαλιά, επικίνδυνη, γύρω από τον λαιμό μου.

Κάπου πιο δίπλα θαρρείς σε βλέπω να περπατάς προς το μέρος μου και να χαμογελάς, κάτι που τόσο σπάνια κάνεις.

Αλλά για όλα φταίνε οι αναμνήσεις, οι ψευδαισθήσεις και η όψη των πραγμάτων πίσω απ' το χλωμό χρώμα της φωτιάς του αναπτήρα μου απόψε που το παράκανα.

[03/12/2018]