Ανεκπλήρωτο.

Φως

Είναι η αλήθεια, πως ποτέ, δεν μου άρεσε το φως.

Πονουσε τα μάτια μου.

Μικρή κυνηγούσα ό,τι έλαμπε και φώτιζε.

Μα ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός.

Και έμαθα πως λάμπουν όλα. Όπως εκείνα τα αγαπημένα μου πολύχρωμα φωτάκια, σε κάποια εφηβικά Χριστούγεννα που δεν θυμόμουν.

Σκεπαζόμουν και τα άφηνα με τις ώρες αναμμένα.
 
Σαν να αποζητούσα, φανερά, να μου δώσουν λίγο από το φως τους.

Εμένα, την σκοτεινή.

Μάλλον για αυτό δεν άντεξα.

Ήσουν τόσο φωτεινός.

Που με το που με πλησιάσες, φώτισες όλες τις σκοτεινιές μου.

Έριξες φως σε όλο το ανεξηχνίαστο σκοτάδι που ακόμη και εγώ φοβόμουν.

Είδα σε γωνίες μου, δαίμονες να ουρλίαζουν ενώ καίγονται.

Είδα φόβους -που ακόμα και εγώ είχα ξεχάσει- να γελάνε με εμένα,

την αφελή.

Και όλοι αυτοί οι ήχοι, με τρέλαναν.

Μάλλον γι' αυτό δεν άντεξα εσένα.
Μάλλον γι' αυτό δεν άντεξα ούτε το μυαλό μου,
μάλλον γι' αυτό το πυροβόλησα.

[20/11/2017]