Ανεκπλήρωτο.

εκείνη την νύχτα

Εκείνη την νύχτα ο ουρανός έβρεχε άστρα.

Εκείνη την νύχτα το μυαλό της έβρεχε αναμνήσεις.

Εκείνη την νύχτα η ψυχή της έκανε ερωτήσεις.

Γιατί αυτό, γιατί εκείνο;

Με μια μόνιμη γαμημένη απορία σε έναν κοσμο δίχως ουσία, μια αλληγορία του έρωτα, ένα ξεψύχισμα στιγμιαίο και τίποτα παραπάνω.

Κάποιοι την είπαν ωμή, εγωιστική, άσχημη και ειρωνική, στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα πάνω από, αληθινά, κενή.

Γιατί στην τελική δεν της άφησαν άλλη επιλογή.

Εκείνη την νύχτα από τα μπερδεμένα μάτια της τρέξανε διαμάντια, όχι δάκρια.

Εκείνη την νύχτα το χαμόγελο της έτρεμε για να πάρει μια ανάσα που είχε χάσει στην αλλαγή των λεπτών,
τότε.

Εκείνη την νύχτα θυμόταν. Πάντα θυμόταν.

Ξάπλωσε σε ένα κρεβάτι που ήθελε μόνιμα το σώμα της να εγκαταστήσει, μουσική, φωτάκια αναμενα και μια ψυχή πάνω της να ακουμπήσει.

Άφησε το σώμα της ελεύθερο και κάθε του σημάδι φάνηκε σαν εξαρχής. Σαν πάνω τους να χαράχτηκε μια ιστορία περσινής εποχής.

Εκείνη την νύχτα πονούσε τόσο που ήθελε τα μάτια της αιώνια να κλείσει. Να ζωγραφίσει μια ιστορία με το αίμα της και αργά στους νεκρούς να την σιγομουρμουρίσει.

Εκείνη την νύχτα ζήτησε απ' όλους, κάποιος να την συγχωρήσει.

Εκείνη την νύχτα ήταν τόσο κουρασμένη που δεν είχε δύναμη να μιλήσει.

Και ο ύπνος της ήταν τόσο βαθύς που ξέχασε να ξυπνήσει.