Ανεκπλήρωτο.

Αυτό το δωμάτιό

Γελώντας.

Γελώντας παίρνω την στροφή.

Και ύστερα, σβήνει το γέλιο.

Ύστερα, οι δρασκελισμοί μου είναι πιο αργοί. Τα βήματα μου πιο αργά. Πιο βαριά. Πιο μελαγχολικά.

Και κλείνω απλά την πόρτα του δωματίου. Και το πόμολο κατεβαίνει -μέχρι να σφραζίσει τελείως.

Και κλείνω τον εαυτό μου στο δωμάτιο.

Σε αυτό που μόνο εδώ είμαι απολύτως εγώ.

Σε αυτό το δωμάτιο που το σκοτάδι του δεν σε πνίγει ποτέ.

Στο δωμάτιο που κλείνω την ψυχή μου, κάθε τόσο, ζητώντας της να ηρεμήσει.

Μα έρχεται πιο απειλητική. Πιο απόμακρη. Πιο σκοτεινή.

Αυτό το δωμάτιο με τα φωτάκια. Αυτό το δωμάτιο που έχει απορροφήσει τους ήχους παιδικών γέλιων.

Που πλέον αντανακλά μόνο τα γοερά κλάματα που με πνίγουν όλη μέρα.

Αυτό το δωμάτιο.

[21/11/2017]