Ανεκπλήρωτο.

Ανδρείκελο

Βγήκαν οι σκέψεις απ' το σώμα μου και απόψε σεργιανάνε.

Και έτσι από μια γωνίτσα, με μια ματιά προσποιήθηκα ότι μαζί τους ζούσα. Είδα να γυρνάνε σε παλιές μου αγάπες, σε άτομα που ήξερα ένα ζευγάρι χρόνια μα όσο και να συζητούσαμε πάντα κάτι θα 'χαμε να πούμε.

Ασυμβίβαστα και αλύγιστα άτομα, μίζερα και εριστικά. Γεμάτα πάθη και απωθημένα, άτομα σαν εμένα που ταιριάξαμε δίχως καν να αγγιχθούμε.

Σε μια στροφή που κουράστηκα να βλέπω κατάλαβα τι παίζει.

Σκαλωμένος παρατηρητής, ένας απλός θεατής μιας ταινίας με την κασέτα γυρισμένη ανάποδα. Ένα φιλμ που πισωγυρίζει, μιας ιστορίας επανάληψη και εγώ δεμένη να παρακολουθώ με τα μάτια ανοιχτά όσα με έκαναν να πέσω.

Έχω το σχετικό άγγιγμα του χρόνου και λίγο αίμα απ' όταν έσκιζα γραμμένα χαρτιά και εκείνα έσκιζαν εμένα.

Παρόλα αυτά είδα πως καμία ανάμνηση δεν άντεξε, ως την χαραυγή, το σπίτι σου να προσεγγίσει. Καμία αναπνοή δεν ήταν αρκετή ώστε να περάσει αυτούς τους δρόμους δίχως να βγει λυγμός.

Και είναι ένα ανδρείκελο στα χέρια μιας κακορίζικης μοίρας, άσκημης και μοναχής. Και είμαι ένα ανδρείκελο πιασμένο ευφύεστατα στα σχοινιά της ύπαρξης σου. Κοιτώ ψηλά και βλέπω να οδηγούν στα μακριά δάχτυλα σου, αυτά που με χάιδεψαν απαλά πριν με μαχαιρώσουν.

Δεν έχω δέκα λεπτά ως την ανατολή μιας ακόμη μέρας. Μα κάπου εδώ θα εγκαταλείψω, έχω κάποιες αναμνήσεις να μαζέψω και ένα σώμα να φροντίσω.

[27/11/2018]