Ανεκπλήρωτο.

μια κάποια νέα αρχή

Και έφτασε η μέρα.

Ένας χρόνος πριν.

Ένα βράδυ μαζί, σε ένα μικρό σπίτι, γεμάτο κόσμο.

Αγκαλιασμένοι με σαμπάνια στα χέρια. Με πανάκριβα ρούχα. Με τεράστια χαμόγελα.
Με φίλησες και είπες:

<<Μέχρι την τελευταία Πρωτοχρονιά μαζί>>

Και έμειναν τα λόγια μετέωρα.

Και πιάστηκαν από τα μαλλιά μου εκείνη τη νύχτα, χαλώντας τα.

Πιάστηκαν σε μια αδύναμη προσπάθεια να μην χαθούν.

Όπως χάνομαι εγώ.

Βλέπεις, μάτια μου, ξανάρθε Πρωτοχρονιά.

Μα αυτή τη φορα, δεν είμαι σε ένα σπίτι γεμάτο κόσμο, παρά σε μια κρύα ταράτσα.

Δεν φοράω πανάκριβα ρούχα, παρά ένα φθαρμένο πουλόβερ.

Δεν έχω τεράστιο χαμόγελο, παρά ένα τρέμουλο -που δείχνει το παράπονο- στο κάτω χείλος μου.

Δεν κρατάω σαμπάνια στα χέρια, παρά ένα μισό τελειωμένο τσιγάρο.

Και τα χείλη μου δεν έχουν την γεύση των δικών σου, παρά την γεύση της βοτκας που πριν μου έκαιγε τον λαιμό.

<<Μέχρι την τελευταία Πρωτοχρονιά μαζί.>>

Ένα βήμα πιο κοντά, μια η ανάσα.

Μην αγχώνεσαι μωρό μου, θα πω και από εσένα καλή χρονιά στους νεκρούς.

[01/01/2018]