Ανεκπλήρωτο.

Απουσία

Το θυμάμαι καθαρά.

Θυμάμαι τα γράμματα σου στο χαρτί.

Ζητούσες έλεος, ζητούσες συμπόνια, κατανόηση, ανεκτικότητα.

Μα τι από αυτά να σου δώσω, μάτια μου, όταν είναι ακριβώς όσα χρειάζομαι;

Σε εκείνο το παγωμένο δωμάτιο του νοσοκομείου.

Όταν με δάκρυα στα μάτια, έπεσα στα γόνατα και σου άρπαξα σφιχτά το χέρι.

<<Κοίτα με>>

Τα άχρωμα -της πρέζας- μάτια σου με σάρωσαν.

<<Δεν θα φύγεις. Δεν μπορείς να φύγεις.>>

Και έχω γράψει την απάντηση σου αιώνια στα κόκκαλα μου. Εκεί όπου τρύπωσε από την πρώτη στιγμή.

<<Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα πας μπροστά. Ότι δεν θα κολλήσεις στη νεκρή μου εικόνα. Ότι θα γίνεις λαμπρή, πανέμορφη και ευτυχισμένη. Αυτό θέλω να γίνεις. Ευτυχισμένη. Θέλω να γίνεις αυτό που δεν σου πρόσφερα εγώ στην μόνιμη απουσία μου.>>

Μίλησες για απουσία την στιγμή που τα μάτια σου κάρφωσαν άψυχα το κενό.

Δεν έμαθες. Δεν ρώτησες. Δεν κοίταξες.

Δεν έγινα ευτυχισμένη. Δεν έγινα ούτε λαμπρή, ούτε πανέμορφη.

Ένα ρεμάλι που καπνίζει και πίνει.

Ναι, αυτό.

Αυτό που μου έδωσαν της απουσίας σου οι υποσχέσεις.

[23/11/2017]